RECENSIE: The Dears - Missiles

The Dears -Missiles
2008-12-02 Toen The Dears in 2004 debuteerde met het nog altijd fantastische No Cities Left, leek de band een gouden toekomst tegemoet te gaan. De band strooide met grootse, monumentale songs vol wanhoop en melancholie en zanger Murray Lightburn bleek live te beschikken over een fijne dosis charisma, eigenzinnigheid en een krachtig stemgeluid.

De opvolger, het thematisch sterke Gang of Losers, bleek vervolgens artistiek gezien weliswaar geslaagd, maar werd door het publiek niet echt begrepen. Als je het album nu terughoort is dat deels begrijpelijk, maar moet je ook vaststellen dat songs als ‘Whites only party’ en ‘I fell deep’ zich absoluut kunnen meten met de beste tracks van het debuut. Desondanks bracht het album niet het succes dat de band wellicht verwachtte. En dat precies op het moment waarop andere Canadese bands (Arcade Fire etc.) wél door het grote publiek werden omarmd. Of dit alles ermee te maken heeft blijft natuurlijk gissen, maar de band raakte in een enorme dip in 2007. Lightburn begon het van zich af te schrijven voor een solo-album, maar besloot al snel dat hij het onder de The Dears vlag zou uitbrengen. Het resultaat heet Missiles, en klinkt misschien wel donkerder en (mede daardoor) ontoegankelijker dan ooit. “See I’ve come back from almost death, and I’ve got to avenge everyone” zijn de representatieve openingszinnen van het album.

Missiles opent redelijk vertrouwd, met het mooi opbouwende Bowie-achtige ‘Disclaimer’ en het prachtige ‘Dreamjob’, dat herinneringen oproept aan het debuut. Daarna lijkt het album een beetje stuurloos verder te gaan, al vallen bij iedere luisterbeurt meer puzzelstukjes op hun plek. ‘Lights off’ laat een heftig solerende Lightburn horen zoals we hem nog niet eerder kenden, en ‘Crisis 1&2’ begint als PJ Harvey ten tijde van haar eerste albums maar eindigt als typische Dears song. Maar de meest opvallende song is toch wel afsluiter ‘Saviour’. In ruim elf minuten bouwt de song op van een trage beat met kerk-achtig orgel, tot een finale met compleet kinderkoor. Toegankelijk? Nee. Maar reken maar dat dit live reuze imponerend zal zijn.

The Dears hebben een zware periode achter de rug, en dat is aan Missiles af te horen. Het levert een wisselvallig album op, dat niet altijd even sterk is maar toch wel weer zijn momenten heeft. En die momenten maken dit album stiekem toch weer de moeite waard.
Recensent:Chris Dietzel Artiest:The Dears Label:V2 Records
Eagles Of Death Metal – Heart On

Eagles of Death Metal - Heart OnAl een aantal jaren speelt Joshua Homme netjes haasje over met de releases...

James Yuill – Turning Down Water For Air

James Yuill - Turning Down Water for Air De Engelse singer-songwriter James Yuill besloot de voor moderne begrippen...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT