.jpg)
Soul Asylum maakt het soort nummers dat toch het beste in de jaren negentig past. Een mix tussen collegerock en pop, zoals Richie Sambora dat eerder dit jaar ook liet horen. Muzikaal en tekstueel levert dat weinig spannends op, maar Soul Asylum weet het heel behoorlijk te verpakken.
De eerste vijf nummers zijn veilige softrockers, hoewel het venijn van ‘Gravity’ en ‘The Streets’ verrassend fris klinkt, zeker voor een band die al dik dertig jaar mee gaat. Net over de helft van het album zit echter de piek.
‘Let’s All Kill Each Other’ is, anders dan de titel doet vermoeden, een opgewekte rocker, die ongewoon modern klinkt in verhouding met de rest van het album. Het daaropvolgende ‘Cruel Intentions’ staat daar lijnrecht tegenover. Het jazzy, piano-gedreven nummer mag ouderwets klinken, en compleet out of place zijn (het had beter gepast op een album van Elvis Costello), maar het is wel de sterkste track op het album.
De drie afsluitende tracks vallen door de twee sterke voorgangers enigszins dood. ‘The Juice’ en ‘Take Manhattan’ zijn geen zwakke nummers, maar bieden de luisteraar weinig bijzonders. Afsluiter ‘I Should Have Stayed In Bed’, is de enige echte miskleun op het album, waar zanger David Pirner zich van zijn zwakste kant laat zien.
Delayed Reaction kent geen ‘Runaway Train’, geen nummer dat de band uit de krochten van vergetelheid zal brengen. Soul Asylum zal voor altijd een eendagsvlieg blijven, maar wel één die hele degelijke albums maakt.
_The_Kitchen_Recording_Series_2(2013).jpg)
iET - The Kitchen Recording Series 2Op jonge leeftijd werd muziek iET al met de paplepel ingegoten. Ze begon op...
.jpg)
Kyla La Grange - Ashes Een album over de goede en slechte kanten van de liefde. Niets nieuws onder...