.jpg)
Aanvankelijk zouden er twee albums uitkomen, The Land At The End Of Our Toes en The Sand At The Core Of Our Bones, maar al snel werd dat idee een dubbelalbum. Later bleek er ook een single-disc editie te komen, met ‘slechts’ veertien van de twintig nummers van de dubbelplaat. Een opvallend besluit (van het label?), omdat zanger/gitarist Simon Neill de plaat altijd voordeed als een concept, waarbij de ene helft donker van aard is, en de andere een stuk positiever.
Maar aangezien dat concept maar mondjesmaat te merken is op de dubbelplaat, doet het doorbreken van dat idee op de enkelvoudige uitvoering weinig kwaad. Ook die plaat etaleert nog steeds de stadionwaardige bombast zoals op het vorige album, maar met meer knipogen naar het oude werk. Zo kent opener ‘Different People’, net als het oude werk, een meer uitdagende songstructuur, valt de gitaarvirtuositeit van Infinity Land uit 2005 terug te horen in ‘Sounds Like Balloons’ en het sexy riffje in volgende single ‘Victory Over The Sun’ en laat de band een vergelijkbare felheid als vroeger horen in nummers als ‘Modern Magic Formula’ en ‘The Joke’s On Us’.
Maar Biffy Clyro slaat zeker geen nieuwe weg in. Dat blijkt alleen al uit het feit dat er twee nummers uit de periode van Only Revolutions het album hebben gehaald. Poprocker ‘Pocket’ ging in die tijd nog door het leven als een akoestisch nummertje en softie ‘Skylight’ is eveneens geschreven ten tijde van het vorige album, al had de laatste misschien ook nu op de stapel in de studio achter moeten blijven. Ook ballad ‘Opposite’, het hoogdravende ‘Biblical’ en ‘Black Chandelier’ zijn toegankelijk genoeg voor het grote publiek, dat door Only Revolutions werd bereikt.
Toch zijn de Schotten het beste wanneer ze het gas opendraaien, zoals op ‘Stingin’ Belle’. En daar schiet de single-disc versie te kort. Waar gekozen wordt voor ‘Spanish Radio’ (met mariachiband), ‘Trumpet Or Tap’ en ‘The Thaw’, hadden liedjes met meer venijn zoals ‘Little Hospitals’ en ‘Woo Woo’ niet misstaan. Het zijn pareltjes die alleen voor de fans met de dubbele uitvoering te horen zijn.
Op Opposites neemt Biffy Clyro wraak. Voor de moeilijke periode na de grote doorbraak en de moeizame relatie met de fans van het eerste uur. Wat dat betreft is het tekstuele concept nog te herkennen. Waar de band zich in ‘Different People’ nog afvraagt waar de eenheid is gebleven (“We used to stand so strong”), is de afsluitende zin van het album in ‘Picture A Knife Fight’ tekenend voor de moeizame periode waar de band in zat: “We got to stick together”. En met Opposites doen de drie Schotten aan klantenbinding.
.jpg)
Fleetwood Mac - Rumours: 35 Years EditionEllende blijkt steeds weer één van de beste inspiratiebronnen voor muziek....
.jpg)
Huey Morgan & The New Yorkers - Say It To My Face Huey, da’s Huey Morgan . Die zul je kennen als die coole frontman van Fun...