Al snel is het duidelijk dat de lang bestaande connectie met Radiohead niet tot het verleden behoort. De Duitsers denken na over tempo, klankkleur en opbouw, maar laten het eindproduct alles behalve zielloos klinken. Pulserende klanken in het titelnummer krijgen een simpel akkoordenschema op akoestische gitaar mee en qua zanglijnen zijn de creaties van Thom Yorke nooit ver weg. De frontman van Radiohead is bewonderaar van The Notwist en de twee bands beïnvloeden elkaar duidelijk.
Close To The Glass biedt echter meer dan dat. De rockkant van The Notwist krijgt ruim baan in ‘Kong’. Een fel begin, waarvan het vuige karakter doet denken aan Neutral Milk Hotel, krijgt een overschot aan ideeën als vervolg. Elektronische invloeden komen uiteraard aan bod, maar een rode draad ontbreekt deze keer. In ‘From One Wrong Place To The Next’ kiezen de Duitsers voor een meer ruimtelijke aanpak en dat loont. Met een beat en wat omgevingsgeluiden scheppen ze beheerst een ontspannen sfeer.
De verassing van het album is zonder twijfel ‘7-Hour-Drive’. Aanzwellende gitaren zijn de voorbode voor een fijn wegluisterend liedje dat bol staat van de shoegaze-invloeden. Het geeft Close To The Glass een prettige, licht schizofrene toets. Datzelfde geldt voor de zang van Markus Acher. De muziek heeft een uitgemeten karakter, maar de frontman hanteert een losse aanpak wat betreft timing.
Close To The Glass is niet de ultieme The Notwist plaat, daarvoor zijn er teveel schoonheidsfoutjes, maar de Duitsers zijn zonder meer terug. Het enthousiasme bij Sub Pop nadat het The Notwist eindelijk gestrikt bleek te hebben, is terecht.
.jpg)
Tacocat - NVMTwintig jaar na de dood van Kurt Cobain heerst er een totaal andere sfeer in...
.jpg)
Death Vessel - Island Intervals Al jaren lijken streamingsdiensten en muziekdownloads het te winnen van de...