Ondanks dat ze onder de naam WALL dus al wat bekendheid begon te krijgen, besloot Foy om haar langspeeldebuut onder haar eigen naam uit te brengen. Bij de opnames van Mirrors The Sky kreeg de zangeres muzikale hulp van Dan Bell, Oli Deakin en Andy Goodall. Daarnaast horen we in een viertal nummers de klarinet van Alex Mattinson.
Foy combineert op Mirrors The Sky folk met elektronica en het album wordt gekenmerkt door een vrij minimale sound en een wat dromerige sfeer. Albumopener ‘Honeymoon’, een vrij trage song met een elektronische basis en licht onderkoelde zang, zet wat dat betreft meteen de toon. In ‘I Only’ ligt het tempo weliswaar wat hoger, maar verder ligt deze song in het verlengde van ‘Honeymoon’.
‘Impossible’ is wat meer aangekleed en in ‘Rumour‘ speelt de elektronica een wat kleinere rol dan in de meeste andere songs. Het begin van deze song doet wel wat aan het werk van Isobel Campbell denken. In ‘Easy’ horen we een vrij stevige, rock-achtige drumpartij en deze song krijgt daardoor net een beetje extra pit. Het poppy ‘Feather Tongue’ is de meest aangeklede song op Mirrors The Sky en ook één van de betere.
‘No Secrets’, het nummer waar Foy twee jaar geleden mee debuteerde staat ook op Mirrors The Sky. In het begin van dit nummer horen we alleen een basgitaar en Foys stem, maar langzaam maar zeker eisen de drums en de toetsen een steeds grotere rol op. Erg mooi!
Lyla Foy levert met Mirrors The Sky een mooie debuutplaat af. Het album is over het geheel genomen vrij rustig, maar het krijgt op de juiste momenten net genoeg pit om te blijven boeien. Daarnaast weet Foy een mooie sfeer neer te zetten.
.jpg)
The Pink Mountaintops - Get Back Pink Mountaintops is een rockband die wordt gevormd door Stephen McBean en...
.jpg)
Ought - More Than Any Other Day De tijden zijn voorbij waarin je als bandje aan kon komen met wat gerag op...