De band gooit er hier en daar nog wel een snufje Kings Of Leon tegenaan, wat goed te horen is op ‘Carry On’, of schurkt hier en daar tegen de rauwe blues rock van Jack White aan, zoals in ‘Soul Feet’. Muzikaal is het allemaal dik in orde en de mannen hebben er overduidelijk zin in, getuige de manier waarop ze van leer trekken in openingsnummer ‘Cadillac In Black’. Er is uiteraard genoeg gitaarwerk om van te genieten, bijvoorbeeld in het hard rockende ‘Tenessee Rose’ en het swingende ‘Delta’ waarin driftig gesoleerd wordt.
Het zijn niet altijd erg opvallende liedjes, waarbij je opveert van enthousiasme, zoals in het middenstuk van het al genoemde ‘Carry On’ en het van sentiment doorspekte ‘Beautiful Life’. Ondanks de fijne strot van zanger Dan Fenton zijn het vooral deze bluesy nummers die de minste indruk maken. Juist als de band tempo draait en gaat vlammen, klinken ze lekker fel en is het moeilijk stil zitten. Tekstueel blijft het wat aan de oppervlakte en ontkom je niet aan clichés uit het genre met termen als “jezebel” en “a little bit of voodoo”, wat niet heel origineel is.
Het is duidelijk dat Feedback Revival een prima band is, die hun vak goed verstaan en dit met veel passie uitvoeren. Dit album is een degelijk werk geworden, dat verder niet echt opvallend is of zich muzikaal weet te onderscheiden. Maar de band compenseer dat ruimschoots met inzet, passie en de overtuigende wijze waarop de nummers zijn ingespeeld, waardoor de plaat onder de streep een ruime voldoende scoort.
.jpg)
Arch Enemy - War EternalDat wat Arch Enemy voorheen altijd zo bijzonder maakte was de frontvrouw....
.jpg)
Starroy - Mixing The Pain Labels, bedrijven en uitgevers denken vaak maar aan één ding en dat is geld...