Uw recensent houdt van albumhoezen waar aandacht aan is besteed. De Zweedse singer-songwriter begrijpt dat. Een stevig kartonnen hoes met een boekje ter dikte van de nieuwe Ikea-gids aan de binnenkant. Prachtig!
Goed, dan de muziek. ‘One More Colour’ waar het album mee opent belooft niet per se heel veel goeds. Het klinkt als een dertien in een dozijn liedje. Maar het liedje dat daar op volgt laat horen dat het niet zo is. ‘In Bocca al Lupo’ is een Engelstalig kleinkunstliedje, met accordeon, contrabas en natuurlijk de eigenzinnige stem van McNeill. Dit liedje blijkt een beter beeld te geven van wat er voor de rest nog meer op het album staat. Mooie liedjes die je doen denken dat je in Frankrijk zit. Op, schrijft u mee, ‘Civilized Sadness – March 16, 1988 lament’ laat de zangeres echt horen wat ze in haar mars heeft. Het ene muzikale hoogstandje na het andere. Van heel klein naar heel groot en weer terug.
Je hoort aan alles dat Wendy McNeill ervaren is. Over alles is goed nagedacht, maar niet dat er geen spontaniteit in het album zit. Muzikaal zit het geheel erg sterk in elkaar en alles klinkt mooi en verzorgd. Het is immers ook al het zesde studio album van de Zweedse.
De feel van het album doet sterk denken aan de plaat die Danger Mouse ooit maakte met Lupini. Het zou zo de soundtrack van een film kunnen zijn. Tijdens het luisteren denk je ook in beelden en dat is erg knap. Een erg mooi album van Wendy McNeill, aanrader!
.jpg)
Malcolm Holcombe - Pitiful BluesDe rauwe stem van Malcolm Holcombe , het stampen van zijn voeten op de vloer...
.jpg)
Too Tangled - Stay Restless De roes van een drukke tour - altijd maar onderweg naar het volgende optreden...