Vissers zangstem is op zich helemaal niet slecht, maar haar intonatie is bij vlagen echt tenenkrommend. En daarbij zijn de teksten, zelfs naar de maatstaven van de blues (over het algemeen niet echt het meest inventieve genre), ook nog eens van een niet al te hoog niveau. ”Sometimes something special happens / And the daygoes well again / Sometimes you’ll need someone who touch you / A friend, a stranger / Who make yourday” is een passend voorbeeld van de nietszeggendheid (en grammaticale onjuistheden) waar de songteksten van Spill The Blues vol mee staan.
Maar goed, dan is er de muziek nog. Op dat gebied gaat er feitelijk gezien weinig fout; zeker de twee gitaristen lijken strak op elkaar ingespeeld. Helaas worden er nergens risico’s genomen, wat resulteert in een vrij zouteloze, weinig verrassende collectie bluesloopjes en solo’s. Geen rauw randje, nergens een hogere versnelling: N.U.T.S. weet het predicaat ‘liftmuziek’ maar nauwelijks te ontlopen. En met nummers die zo goed als allemaal een speelduur van meer dan vijf minuten hebben, lijkt de plaat ook nog eens een eeuwigheid te duren. De muzikanten slagen misschien in hun opzet om de blues over te brengen aan hun luisteraars, maar niet op de manier die ze voor ogen gehad zullen hebben.
.jpg)
The Aikiu - Ghost YouthNa een aantal singles en EP’s heeft de Parijse band The Aikiu (uit te...
.jpg)
Sophie Veline - De Zwarte Deken Wat kan het soms fijn zijn om jezelf voor de gek te houden. En wat kan het af...