Sterker nog, ze worden er alleen maar beter in, zo bewijzen ze op Arch Stanton. Het duo, dat zich live laat bijstaan door Robert Halkett op basgitaar, heeft een achttal, goeddeels, overtuigende tracks weten neer te leggen voor deze nieuwe aanwinst en dat is een wapenfeitje an sich. Voornamelijk omdat vrijwel elke vorige plaat van de mannen zich juist kenmerkte in wisselvalligheid.
Even voor de duidelijkheid; Karma to Burn heeft geen vocalist. De heren doen het dus puur met een gitaar, een bas en drums. Om op die manier albums interessant te houden, zeker zonder ingewikkelde solo's, is lastig. Vandaar ook dat op de vorige platen er meermaals werd gestruikeld over juist dat issue. En ook op Arch Stanton ontkomt de band er niet helemaal aan. Er staan namelijk sterkere en mindere sterke tracks op het album. Maar eerlijk is eerlijk, niets valt complete onder de maatstaf.
Ruim veertig minute lang beuken de mannen vanaf de razende opener 'Fifty-Seven' naar de met vocal-samples opgedirkte afsluiter 'Fifty-Nine'. En voor wie het zich afvraagt; ja, ook de rest van de songs hebben getallen-titels. Dat is gebruikelijk bij Karma to Burn. Er wordt nergens echt gigantisch uitgeschoten in positieve zin en misschien heeft dat juist wel te maken met het gebrek aan catchiness dankzij vocals. De mannen hebben het ook niet nodig, zo maakten ze twintig jaar geleden een duidelijke keuze . Liever voor veertig man in Alphen aan den Rijn dan zo'n dertien in een dozijn stadion-rockband worden. Veel harde riffs, beukende drums, dat moet het zijn.
.jpg)
The Moons - MindwavesToen Oasis vijf jaar geleden de pijp aan Maarten gaf, waren de ruziënde...
.jpg)
Seether - Isolate And Medicate Zesde studioalbum Isolate And Medicate zou best wel eens het beste werk van...