Deze ervaring blijkt vooral uit het kunnen samenstellen van de perfecte spanningsboog. Door de minimale begeleiding ligt de verveling al snel op de loer, maar dit wordt door Thys telkenserg knap ontweken. Constant weet hij op precies het juiste moment een viool, een cello of zelfs een ehru bij het instrumentarium te betrekken. De prachtige stem van Mandaglio blijft ook immer imponeren, het is vaak een intens warm en krachtig stemgeluid dat Thys alle ruimte geeft om de sturing uit handen te geven en zich bezig te houden met het aankleden van de atmosfeer.
Occupied By The Sun werkt het beste als Mandaglio haar hart volledig durft uit te storten, zoals in het prachtige ‘Dissapear’ of het al even breekbare ‘Walk The Thin Line’. Als Assunta & The Light van dit pad af dreigen te gaan wordt het al snel gevaarlijk. ‘Wizard’ voelt een beetje vlak aan maar weet zichzelf nog te redden door het prachtige gitaarspel van Thys. De cover van ‘You Can Call Me Al’ van Paul Simon mag echter met recht een miskleun worden genoemd. Het nummer wringt aan alle kanten met de gezette sfeer, zeker tekstueel. Het haalt de luisteraar voor even uit de warme gloed die ze juist zo knap hebben opgebouwd. Dit geldt in mindere mate ook voor Mandaglio’s beheersing van het Engels. Deze zit op momenten niet op het internationale niveau dat nodig is voor zo’n kaal album.
Het eerste album van Assunta & The Light Orchestra doet absoluut verlangen naar meer. Het album ademt een bijzonder warme sfeer en de vakkundigheid van Mandaglio en Thys straalt overal vanaf. Het zijn tien prachtig intieme liedjes die de luisteraar dubbel en dwars belonen voor de concentratie die ze opeisen. Akoestische covers mogen echter achterwege blijven.
.jpg)
Emellan - NooderlichtHoewel Emellan vermoedelijk bij weinigen een belletje zal laten rinkelen,...
.jpg)
Dark Fortress - Venereal Dawn Bijna vijf jaar hebben we op nieuw werk van Dark Fortress moeten wachten....