Al bij de eerste keer dat je de plaat luistert, lijkt het vrijwel de hele tijd alsof je hetzelfde nummer hoort. In het begin lijkt het nog alsof de songs allemaal verschillen, maar als je bij het midden komt, lijken alle nummers gigantisch op elkaar. Het is continu dezelfde synthesizerklankstructuur, ongeveer hetzelfde ritme en tempo en ook de zangmelodie gaat per nummer niet veel kanten op.
Dat betekent overigens niet dat de tracks op zich niet goed zijn. Zo zijn alle nummers op zich wel leuk en liggen ze prettig in het gehoor, maar is het de gelijkenis van alle nummers wat het album veel minder goed maakt. Zo is ‘Strangeheart’, een nummer dat dezelfde naam draagt als de band, erg dansbaar en vrolijk en heeft het refrein een leuke melodie. Daarmee heb je echter in een keer de hele plaat samengevat. Sommigen hebben net een melodie die iets meer blijft hangen (‘How To Feel Right’, ‘Cope And Steady’), maar het lijkt allemaal teveel op elkaar.
Waar ‘In Another Life’ best een prima single was, zet Strangeheart een nogal matig debuutalbum neer. Het lijkt wel alsof er op de nummers een soort formule is toegepast, waarbij track na track dezelfde synthesizersound, dezelfde soort melodielijn en hetzelfde ritme te horen is. Slechts één nummer wijkt af van die standaard: het rustige ‘Pop Syndrome’, wat het album eigenlijk nog saaier maakt doordat er helemaal niets in gebeurt. A Common Theme bevat inderdaad een ”common theme”, maar dat is in dit geval een beetje teveel van het goede.
.jpg)
The Veldman Brothers - Livin`By The DayDe Veldman Brothers zijn een degelijke en constante kracht in het...
.jpg)
Transport League - Boogie From Hell Wie kent Transport League nog? De Zweedse formatie heeft een behoorlijke...