Het trio uit Oklahoma, dat naast Lindsey bestaat uit Benjamin King en Nathan Price speelt vooral fuzzy surfrock. Doordat de teksten voor een groot deel onverstaanbaar worden gezongen (meelezen is echt geen overbodige luxe!), krijgt het geheel een wat psychedelisch tintje. Samenvattend kan gezegd worden dat Broncho de rockvariant is van het duo MGMT.
Toch is de muziek wat saai en oppervlakkig en mist het diepere lagen om tot iets goeds te komen. De openingstrack ‘What’ is nog aardig. Het volgende nummer ‘Class Historian’, de eerste single van het album, is ronduit irritant met een hoog ‘do-do-do-do’-refreintje. Op ‘NC-17’ is nog een aardige gitaarsolo te vinden, een klein lichtpuntje. Het nummer loopt naadloos over in het lome ‘I’m Gonna Find Out Where He’s At’. Het album, dat bestaat uit elf nummers verspreid over 32 minuten, sluit af met het bijna vijf minuten durende ‘China’, een vreemde eend tussen de rest van de tracks die gemiddeld nog geen drie minuten duren.
De band zegt trots te zijn op het nieuwe album (en wie is dat niet), maar beweert ook dat live spelen uiteindelijk het hoogste goed is. Het album valt ons wat tegen, maar we zijn benieuwd of Broncho op het podium meer magie in de muziek kan brengen.
.jpg)
Navarone - A Day At The ChapelNa het uitbrengen van hun debuutalbum ‘A Darker Shade Of White’ houdt...
.jpg)
Mieke van Veen - Between These Walls De in Rotterdam woonachtige singer-songwriter Mieke Van Veen heeft met...