Dat resulteert in een intieme plaat op zijn José Gonzáles. Een nieuw gedeelte uit zijn repertoire dat, zoals de rest, beter past in een donkere zaal als de Paradiso dan een overvolle tent of een buitenpodium op één van de festivals. Nee, wij vermoeden dat je op zijn concert een speld kan horen vallen. Op elk nummer is hij heel aanwezig. Hij lijkt de nummers alleen te dragen.
Tokkelend op zijn gitaar, lijkt het zo simpel, maar het is toch zo ingenieus. Dat, samen met zijn zachte stem, vormt een harmonie waar je meteen voor valt. En om dat nog te versterken gebruikt hij op regelmatige basis zijn eigen stem op de achtergrond. Double tracking waar het nodig is, maar over de ganse lijn blijft het bij dezelfde werkende formule.
Een eerste hoogtepunt krijgen we met het derde nummer ‘Stories We Build, Stories We Tell’. Op het eerste zicht een gewoon nummer, ritmisch aangegeven door handgeklap, maar met frivool gitaarspel dat sporadisch terugkomt en het nummer naar een hoger niveau tilt. Een melodisch refrein dat de ruggengraat is van het nummer. Je spitst meteen je oren.
José neemt zijn tijd. Hij laat pauzes in zijn nummers, waarbij de muziek rustig verder kabbelt, en hij met zijn stem nieuwe impulsen aanbrengt. Zo trekt hij het terug op gang. ‘The Forest’ is zo’n uitstekend voorbeeld. Met een tekst die relatieproblemen extra in de verf zet: “Why didn’t I see the forest on fire behind the trees?”. Op het eerste zicht gaat alles goed, maar achter de façade is het kommer en kwel.
En als we zeggen dat González zijn tijd neemt, neem dat dan maar letterlijk. Halverwege de plaat, plaatst hij ‘Vissel’, een instrumentaal nummer waar hij buiten zijn gitaarspel wat zacht gefluit aan toevoegt. Heel de tijd ligt er een lichte ruis over het nummer, wat het een extra dimensie geeft.
Zorgvuldig gaat de poëet om met zijn woorden. Weinig tekst, vaak herhalingen, en allerlei thema’s die aan bod komen. De onvermijdelijke dood, wijsheden en de ontwikkeling van het leven.
Het laatste nummer bonkt plots aan je deur. Maar laat dat nu net het beste nummer van Vestiges&Claws zijn. In ‘Open Book’ geeft hij het beste van zichzelf. Hij houdt zich niet in, is dynamischer met zijn stem, en met zijn gitaar nog eens goed gestemd is hij echt een open boek. De minimalistische sound die zo typerend voor hem is, blijft wel in stand, maar hij haalt meer uit elk instrument in dit nummer dan op de ganse plaat.
Lichten uit, spot aan. Laten we genieten van deze Zweed. Gun hem de tijd waar hij ook zo kostbaar mee omspringt.
.jpg)
Susanne Sundfør - Ten Love SongsDe Noorse singer-songwriter Susanne Sundfør is een bijzonder talent dat het...
Swinder - Swinder Ondergetekende heeft een zwak voor bands die het zichzelf erg moeilijk maken....