Hoe prettig de albums van White Denim ook in het gehoor mogen liggen, op een podium komt de band pas tot volle wasdom. Ook Constant Bop is goed zonder voortdurend overdonderend te zijn, al is het begin dat wel. 'Dani's Blues (It Was Beyond Our Control)' combineert speelsheid met rauw klinkende gitaren en heeft naar het einde toe zelfs gospelinvloeden voor ons in petto. Geheel terecht heeft Petralli ervoor gekozen het nummer af te sluiten met applaus.
De prettige opening krijgt een passend vervolg met het drietal 'Struck Matches', 'Trying' en 'Have I Got It Wrong'. Laatstgenoemde bevat veel tempowisselingen, kent een groots tussenstuk waarbij vooral de toetsen opvallen, alsmede een speelse drumpartij. In het tegelijk gladde en geniale 'Trying' ontpopt Petralli zich tot de incarnatie van Frank Zappa. De enorme drive maakt 'Struck Matches' tot één van de beste Petralli-liedjes ooit. ''I see a walking disaster, what's he going to have to say'', zingt de coolheid zelve.
Dat het na die grootse klasse allemaal wat minder wordt is jammer, maar komt niet als een grote verrassing. Ieder album van White Denim kent namelijk ook zijn mindere momenten. De kitscherige ballade 'The Hardest Way' is de grootste stoorzender op de tweede helft van Constant Bop. Dat neemt niet weg dat Bop English een goede entree heeft gemaakt in de muziekwereld. Een werkwijze als die van Matt Mondanile, die Ducktails en Real Estate goed weet te combineren, is voor Petralli te overwegen.
Tourist - En RouteEind 2013 bracht de Belg Tourist zijn eerste album bij Top Notch uit. Zijn...
.jpg)
The Miseries - The Miseries Exit gevoelige liedjes, enter garagerock. Een wild plan dat tijdens een...