De nummers van The Vals hebben een 60’s sound. Muziek voor een zonnige festivalweide die zij omtoveren tot een oud hippiefestival waar ze oude tijden doen herleven. Duidelijk hoorbaar zijn de invloeden van bijvoorbeeld the Kinks, Small Faces en the Beatles. Deze sound ligt de band uitstekend. De dromerige nummers, soms ietwat psychedelisch, komen goed tot hun recht. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Paul Weller dit eerder dit jaar uitermate geschikt vond voor zijn voorprogramma. De combinatie met wereldmuziek, die bij veel tracks duidelijk hoorbaar is, is fris. ‘Billy Milk’ en ‘Paper Moon’ beginnen zelfs een beetje Oosters.
Dit album zou zomaar eens de sound of the summer van dit jaar kunnen worden. Van werkelijk elk liedje wordt je vrolijk en vergeet je even al je zorgen. Een kwaliteit die misschien de muziekstijl met zich meebrengt, maar The Vals ook gewoon zelf in de vingers heeft. Andere uitschieters zijn ‘Everythings Broken’ en het opgewekte ‘Heaven And Earth’. Onnodig om het woord ‘opgewekt’ te gebruiken, daar waar het gehele album nergens chagrijn met zich meebrengt. Zelfs de rustige afsluiter ‘No Truth In War’ haalt de stemming niet naar beneden. Wildflower Way had in de jaren zestig zeker niet misstaan, maar gelukkig voor ons brengt het de jaren zestig terug naar nu. Het is hopelijk het zetje dat The Vals nodig heeft. Aan het doorzettingsvermogen van zanger Paul Doherty zal het in elk geval niet liggen.
.jpg)
Black Tie Electrons - Disco Of DecayDe jaren tachtig vieren op muzikaal gebied momenteel hoogtij. Eén van de...
.jpg)
Tigana Santana - Tempo & Magma De Braziliaanse zanger en gitarist Tiganá Santana is een artiest die op...