‘I Left the Old Cell’ is zo’n nummer. Zachary doet hier qua stemgeluid doet erg denken aan Hiss Golden Messenger. Op dezelfde wijze kabbelt het akoestische gitaar langzaam voort en dat maakt de zang hypnotiserend. In combinatie met een klein gehouden drumpartij is het nummer minimalistisch en weet het de luisteraar helemaal mee te voeren. Later op de plaat lijkt het bijna alsof Cale een liedje in zijn woonkamer heeft opgenomen. Je hoort het gekraak op de achtergrond, dit maakt het geheel extra intiem.
Hoogtepunt is het afsluitende ‘Low Light Serenade’. Voorzichtig kabbelt het countrynummer voort. Er wordt ruim gebruik gemaakt van een steelgitaar. Het nasale stemgeluid van Cale wordt net op de juiste momenten even wat verder uitgerekt. Hoewel het ritme gedurende de zeven minuten nauwelijks verandert, weet het verhaal van Cale je als luisteraar volledig in te pakken.
Met Duskland komt er weer een mooie plaat bij voor de liefhebber van moderne Americana. Verwacht geen country met een snik, maar nummers die langzaam een sfeer opbouwen. Hoewel Zachary Cale oorspronkelijk in de hoek van John Martyn geplaatst wordt, laat hij daarom horen beter aan te sluiten bij een stroming muzikanten als Hiss Golden Messenger, Blake Mills en Jonathan Wilson. Sfeervolle countryrock wordt aangevuld met soulvol gezang, goede verhalen en bovenal een ijzige ingetogenheid. Zachary Cale heeft daarnaast nog de bijzondere eigenschap dat hij elektronische effecten kan gebruiken en zijn muziek nog steeds authentiek klinkt. Dat maakt dat Duskland gemakkelijk uren achtereen gedraaid kan worden.
.jpg)
Simon Love - It Seemed Like A Good Idea At The TimeDe songtitels liegen er niet om op de debuutplaat van Simon Love . ‘My Dick’...
.jpg)
Walter TV - Blessed Zelden zo een vreemd plaatje mogen beluisteren als dit Blessed van Walter...