"The hotheaded trio from Helsingborg only knows one way to play music: as if every note was the very last" staat er in de bio. En ja; zo klinkt het trio ook op dit tweede album. De volvette riffs vliegen je om de oren. Woest drumwerk, ronkende bas en afgemaakt met de schreeuwende hardcorevocalen van Jonas Pedersen. Maar let wel; dit alles verpakt in echte songs net als de bands hierboven. Functioneel dus.
De band opereerde voorheen onder de naam Odyssey, maar aangezien er al veel bands rondliepen met deze naam werd het Black Temple. Een nieuw begin die helemaal gestalte kreeg toen Magnus Lindberg (Cult of Luna) de band wilde produceren. Een gouden combinatie, want de alles of niets mentaliteit van Black Temple vind hier zijn sonische gelijke in de visie van deze invloedrijke Zweedse postrockband.
Opener 'Unlikely Event', al eerder aangehaald, maakt gelijk de intentie duidelijk: overrompelen. 'Acid Rain' loopt hier naadloos in over. "I´m so tired, I can't sleep" schreeuwt Pedersen en je gelooft hem. Dat doe je ook als hij z'n ex-geliefde ervan langs geeft in 'Great Things'. Om bang van te worden. Mocht dit openingssalvo je aanspreken; de andere tracks doen hier niet voor onder. Of het nu om 'Great Things' of 'Lowpoints' gaat, de intense spanningsboog blijft strak staan.
Het enige kritiekpunt wat je zou kunnen inbrengen is dat een zekere eenvormigheid op de loer ligt. Maar ach, wat maakt het uit. It All Ends duurt slechts 37 minuten en vormt een lekkere directe uppercut. Zet je na afloop, terwijl je nog op de grond ligt toch een rustige(re) plaat op?
.jpg)
Black Tongue - The Unconquerable DarkMuziek dient om te vermaken en wat voor de één vermakelijk is, is voor de...
.jpg)
Terror - The 25th Hour Terror ontstond in 2002 uit een onvrede met de toenmalige status van...