RECENSIE: David Gilmour - Rattle That Lock

Gilmour
2015-11-28 Het is een van de grootste nog levende gitaarlegendes in vele ogen: David Gilmour. Eigenlijk kent iedereen hem wel Pink Floyd. Toen hij Sydd Barret in 1968 opvolgde is de band naar ongekende hoogte gestegen.

Nu er sinds 1994 niet meer getourd wordt is hij zijn eigen weg gegaan door solowerken te gaan uitbrengen. In 2006 bracht hij On An Island uit. Dit was een album met hoge verwachtingen maar die zijn nooit helemaal waargemaakt. Nu in 2015 heeft hij Rattle That Lock uitgebracht en wat is dat een verbetering ten opzichte van On An Island. Het heeft de magie die altijd zo kenmerkend was voor Pink Floyd terug.

Dat begint al bij de eerst track ‘5 A.M.’ waar het eerst een halve minuut stil is. Daarna komt hij met een paar simpele akkoorden en loopjes waar de oude Pink Floyd vibes gelijk van terugkomen. Dan gaat het over in het tweede nummer van de plaat en dat is de ook gelijk de titeltrack. ‘Rattle That Lock’ is een popachtig nummer, maar het heeft een element wat eruit springt. Op het Gare Du Nord in Parijs heb je voor een omroep een riedeltje wat wordt afgespeeld. Dat wordt door het hele nummer herhaald en geeft een heel apart en funky sound aan het nummer, wat voornamelijk leuk is als je het geluid herkent.

De twee mooiste nummer zijn ‘Beauty’ en ‘And Then’ want ze zijn akoestisch en ze laten horen waar Gilmour goed in is: gitaar spelen. Hij laat horen dat hij zelfs op zijn leeftijd nog altijd in de top vijf van beste gitaristen hoort. Het is zo gierend en zo kenmerkend Gilmour dat de invloeden nog steeds te horen zijn. Het mooie aan deze twee nummers is dat hij niet alle aandacht op zich neemt. De gitaar is niet té aanwezig en samen met een band is het één geheel geworden.

Toch kon hij het niet laten om te experimenteren. ‘The Girl In The Yellow Dress’ schreeuwt jazz. Met trompetten en drums die worden bespeeld met kwastjes creëert het een sfeer alsof je in een jazzcafé in Amerika staat. Het is simpel en goed gedaan maar om de een of andere reden past het niet in het vertrouwde straatje van Gilmour. Misschien ook omdat hij de stem niet heeft om jazz te doen.

Maar uiteindelijk is het een prachtalbum geworden die elke Pink Floyd/Gilmour fanaat in huis moet hebben. Het is een goed album geworden dat je ondanks de uitschieters hier en daar graag in één keer afluistert.
Recensent:Ilse Croese Artiest:David Gilmour Label:Sony Music Entertainment
Bones

The Bones - Flash The LeatherIn Karlskrona (Zweden) lukte het klaarblijkelijk niet zo met The Bones . Het...

Cover Rah Rah - Vessels

Rah Rah - Vessels Het in 2007 opgerichte Rah Rah brengt met Vessels haar vierde plaat uit....

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT