Hardrock maken de heren (en dame) van CETI, en men het niet kon laten om in het persbericht te benadrukken dat oprichter Greg Kupczyk met grote namen als Glenn Hughes en Bruce Dickinson heeft samengewerkt. Dat is te horen ook, want Brutus Syndrome klinkt op zijn beste momenten als een vrij aardige kopie van Iron Maiden eind jaren tachtig. Melodieuze metal met stuwende basdrums, stevige riffs en in elk nummer verplicht een solo: alle ingrediënten voor een stevig potje headbangen zijn aanwezig. En toch wringt er iets, want van die ingrediënten wordt helaas maar bij vlagen meer gemaakt dan een saai bord met aardappelen, groente en vlees.
Waar de band er bijvoorbeeld meteen stevig in knalt met opener ‘Fight To Kill’ wordt dat nummer gevolgd door vier nummers die weliswaar goed doordenderen maar niet echt opvallen. Instrumentaal zit het uitstekend in elkaar (met name de drums en de gitaarsolo’s vallen op), maar de nummers als geheel missen nuance. Daardoor wordt het al snel een eenheidsworst, waarbij het ook niet helpt dat de zanger moeite lijkt te hebben met het halen van de hoge tonen. Af en toe durft de band een nummer lang af te wijken van gebaande paden, zoals in het langzamere ‘Somethin’ More’. Te vaak echter lijkt de band het aan te durven om te experimenteren (‘Second Sin’, ‘Run to Nowhere’) om vervolgens een halve minuut later toch weer terug te vallen in oude gewoontes.
Niet zo verwonderlijk ook, want de band blijkt sinds de oprichting in 1989 liefst 22 albums uitgebracht te hebben. Je kunt je afvragen of vernieuwing dan nog wel mogelijk is en, belangrijker, of het wel nodig is. Brutus Syndrome is namelijk niets meer of minder dan een prima metalplaat voor iedereen die ook nog steeds Iron Maiden en Judas Priest opzet.
BloYaTop - FeverOoit begonnen als een ZZ Top-tributeband maar inmiddels heeft het Limburgse...
.jpg)
Go Go Berlin - Electric Lives Het jonge Deense vijftal Go Go Berlin heeft zichzelf in de nasleep van het...