Wie de eerste twee releases heeft gemist, Port Noir klinkt als het iets commerciëlere broertje van Tool, iets meer synths en ondanks het zware geluid iets radiovriendelijker. Any Way The Wind Carries doet dankzij de fantastische productie ook wel een beetje denken aan een album waar Trent Reznor aan mee heeft gewerkt. Tijdens de stille stukken hoor je op de achtergrond een totaal andere wereld. De samples en synthesizerlijnen die daar leven, maken het album ontzettend fijn om naar te luisteren. Het album begint met de titeltrack 'Any Way The Wind Carries', een vier minuten durend meesterwerkje dat de toon zet voor de rest van het album. 'Onyx' is de vierde track op het album en door de band als single bekroond, Het tweede nummer 'Earth' is echter even aanstekelijk. Andere uitschieters zijn 'Fur, Rye' en 'Come What May'
Any Way The Wind Carries is een fijn album om te beluisteren. De mathematische ritmes en de donkere gitaren maken het album bombastisch en apocalyptisch. Het album is iets zwaarder dan Neon en dat is positief. Grappig is dat de cover van het album totaal niet past bij de muziek die de band maakt, Port Noir is donderend en ronkend, de hoes is roze met rondjes. Dit is de band echter vergeven. Any Way The Wind Carries is meer dan een prima album.
.jpg)
Joe Bonamassa - Blues Of Desperation Joe Bonamassa brengt de ene na de andere kwaliteitsplaat uit die vol staat...
.jpg)
Andy Frasco - Happy Bastards Wie Andy Frasco & The U.N. ooit live heeft zien optreden, zal begrijpen...