De eerste noten van ‘Beneath the Fields’ hebben wat weg van ‘Lullaby’ van The Cure. Dromerigheid is wat de twee artiesten met elkaar gemeen hebben. Maar daarna houdt het snel op. Het heeft verder wat weg van psychedelica, maar ook hier is de vergelijking niet helemaal te maken. Waar psychedelische muzikanten vaak afdwalen, weten de heren en dame in Heron Oblivion binnen de perken te blijven. Dat is de kracht van de groep. Je verwacht namelijk dat ze ergens compleet over de schreef gaan. Net op het moment dat de solo op eerder genoemd nummer ontploft, neemt de band een diepe adem en horen we het relaxte intro weer. Heerlijk.
Zo heeft Heron Oblivion over het hele album prachtige stukken verstopt. Een hoog niveau van discipline doet ze goed. Bij het tien minuut durende ‘Rama’ zijn er talloze momenten waar het kan ontsporen, maar het gebeurt net niet. En dan, helemaal aan het einde gebeurt het toch en wordt ‘Rama’ compleet fuzzed out afgesloten. Er gebeurt teveel om in één keer tot je te nemen. Het loont om de plaat meerdere malen te beluisteren. Een minpunt is dat de nummers binnen het genre niet veel meer afwijken. Dit is Heron Oblivion en daar doe je het maar mee. Prima.
.jpg)
Matthew Bourne - MoogmemoryVeel elektronische muzikanten proberen hun muziek zo organisch mogelijk te...
.jpg)
Cullen Omori - New Misery New Misery is het debuut van de Amerikaan Cullen Omori , die van 2007 tot...