Tijdens de eerste luisterbeurt is het duidelijk dat de muziek er niet echt uitspringt in originaliteit, en dat het geheel wellicht wat klinkt als een grappige poppunkplaat van tien jaar terug. En dat is nu precies wat dit album zo goed maakt. Dit heeft alles te maken met de ethos van de band. Het is niet mogelijk om dit album te beoordelen op alleen de muziek, omdat Orgaanklap nu eenmaal meer is dan een punkband met een choquerende show. Orgaanklap is een ongelofelijk goed gelukt kleinkunstproject.
De vier jongens hebben zich al bewezen als ongelofelijk enerverende live act op vele kleine podia door het land en in een overvolle tent op Lowlands. Maar over de muziek wordt eigenlijk nauwelijks gerept. Terwijl het de band perfect lukt om een sound te vinden die past bij hun stoere, seksuele, all-loving, party imago. De liedjes op Panic! At The FEBO zijn simpel maar stoer en passen perfect bij de aandoenlijkheid die het enthousiasme van de band live zo kenmerkt.
‘Ik Heb Er Zin In’ geeft de attitude van de band perfect weer: ze hebben er zin in, het is tijd voor party. En dan barst het nummer los. Live is dit een gegarandeerde moshpitknaller. Op ‘We <3 Pop Punk’ en ‘Wen Maar Aan Mijn Lul’ zitten schreeuwkoortjes die heerlijk meegebruld kunnen worden. ‘Locomotive’ en ‘4 Gekke Jongens’ zijn – net als de rest trouwens – heerlijke nummers om op te dansen.
Maar wat het album naar het echt hoge niveau tilt zijn de teksten van Jeff Tropicana, die niet alleen zijn dagelijkse gedachten schetsen – over irritante jongeren met luide muziek in de trein, of de vraag of een leren legging nu aantrekkelijk of juist ordinair is – maar vooral ook de stuntelende humor van de band perfect weergeeft. Tussen het voorlaatste en laatste nummer zit een skit waarin de band zogenaamd de backstage in duikt om ‘zes cocaïne’ te snuiven, met op de achtergrond het geluid van een uitzinnig publiek. In de afsluiter wordt er dan heel groots “Get used to his cock/it is here to stay!” gezongen alsof ze in de Ziggo Dome staan. Door half te doen alsof de band niet echt weet waar ze mee bezig zijn (‘Waar is mijn zes cocaïne?’), laten ze heel goed zien dat juist wel te weten.
Wat dat betreft is het album erg meta: de band grapt al perfect over de grap die ze zelf zijn. Als je dat weet te bereiken ben je niet slechts een band meer, maar ben je een ware act geworden, die zich in dit geval waarschijnlijk het best laat omschrijven als kleinkunst. Panic! At The FEBO is de perfecte grap die echter misschien alleen begrepen zal worden door hen die de grap willen begrijpen.
Alessia Cara - Know It All Alessia Cara is een 19-jarige singer-songwriter met Canadese en Italiaanse...
.jpg)
The Reverend Shawn Amos - The Reverend Shawn Amos Loves You Meer dan eens hoor je mensen zeggen blues is dood. Als je eens goed je oor te...