Enkel in ‘Dancing Days’ en ‘Shrine’ legt de muziek het af tegen een te grote dosis dramatiek. Het “Goodbye to my pretty years” in eerstgenoemde is nog tot daar aan toe, maar in combinatie met het groots opgezette refrein is het een gevalletje too much. Wanneer D’Agostino lang aan één stuk schreeuwerig zingt, verdwijnt de frisheid die Cymbals Eat Guitars nou net meer dan zomaar een bandje maakt.
Want dat predikaat verdienen de New Yorkers. De band onderscheidt zich bijvoorbeeld met het korte, noisy popliedje ‘Beam’. Tussen de andere, meer serieuze nummers door, gooit Cymbals Eat Guitars even alle schroom van zich af: er wordt lekker geragd, drummer Andrew Dole teistert zijn bekkens en D’Agostino zingt over een hond genaamd Satan. Even sprankelend is ‘Wish’. Dit nummer is de muzikale uitdrukking van D’Agostino’s bewondering voor The Clash, die hij in interviews nooit onder stoelen of banken steekt. Zijn schorre stem en de sax zorgen voor reuring.
‘Well’ bevat eenzelfde voortstuwende kracht die het meest recente album van The War On Drugs kenmerkt. Het feit dat Pretty Years-producer John Congleton ook zijn bijdrage leverde aan Lost In The Dream zou een en ander kunnen verklaren. Daarbij dient te worden aangetekend dat Cymbals Eat Guitars er gelukkig voor kiest om de goede basis even volledig te laten ontsporen waarbij de fraaie gitaarlijntjes uit het begin van het nummer verder klinken alsof er niets aan de hand is. De pretty years van deze band lijken nog lang niet voorbij te zijn.
.jpg)
EZ TV - High In PlaceBegonnen als het slaapkamer project van frontman Ezra Tenenbaum, groeide...
.jpg)
Preoccupations - Preoccupations Met hun aardedonkere overdonderende muziek wist Viet Cong op de eerste plaat...