De langzame kennismaking begint met het nummer ‘Helium’. De poëtische teksten worden ondersteund door een grote hoeveelheid gitaarwerk. De zang is ergens in de verte te horen, maar is bijna onverstaanbaar. Net als in de track ‘Head Of Stone’. Al snel blijkt dat de stijl van de band te zijn, maar soms is het wel fijn om de teksten goed te kunnen horen. De sfeer op het hele album is zoals die van een concert; veel door elkaar en een samenspel van instrumenten dat toch een goed geheel vormt.
De gitaren worden een aantal keer goed versterkt door een ritmische drumpartij. Zo is dat het geval in het lied ‘Coma’, dat er ook werkelijk een verhaal omheen vertelt. Maar voor de echte rock zijn de nummers ‘One Thousand’ en ‘Liberate The World’ daar. De afwisselingen tussen rustige coupletten en rockende refreinen tonen lef. Deze sound willen we horen van de band. Ook de afstemming van de instrumenten op elkaar is hier veel beter en er wordt ook geswitcht tussen akoestische en elektronische gitaarstukken. Nu leren we de band echt kennen.
Space is niet per se een album wat eruit springt, maar er is niet heel veel slechts aan. De sound past bij de band en dit kan nog verder uitgewerkt worden. Jammer dat op sommige nummers de zang bijna niet te horen is en wordt overstemd door de vele gitaren. Toch creëert dit een aparte sfeer die bij weinig bands te vinden is.
.jpg)
Charles Henri Maulini - Peaks Charles Henri Maulini heeft aardig wat slecht nieuws moeten verwerken...
Little Steve & The Big Beat - Another Man Het debuutalbum van Little Steve & The Big Beat heeft een vrij simpel...