Jazz is een vieze benaming, de associatie is bevuild door nette heren die gecontroleerde instrumentale muziek maken. Vandaar dat Tommy Moustache op opener ‘Hosternokke’ een overdonderde indruk achterlaten. De stevige drums van Mark van Kersbergen en de rauwe dissonante tonen van saxofonist Jasper van Damme zorgen ervoor dat je Tommy Moustache nooit meer alleen met jazz associeert. Ongelofelijk heftig en uitermate geslaagd.
Naast een aantal bovengemiddelde tracks staan er een paar ultieme hoogtepunten op de plaat. Één daarvan is ‘Bruno’. Een melancholische saxpartij voert de boventoon, terwijl de begeleiding de song langzaam naar een hoogtepunt brengt. De melodie is uitstekend en de opbouw is om je vingers bij af te likken. Afsluiter ‘Un Hombre De Verdad’ (een echte man) is een kruisbestuiving van jazz en surfrock met een Mexicaanse sfeer. Het is wonderbaarlijk uitgevoerd door middel van dwalende surfrockgitaren en een verhalende mannenstem. Deze track is de kers op de taart die EGO heet.
EGO laat zien dat de heren de hoogtepunten van de eerste plaat gemakkelijk kunnen nabootsen. Daarnaast weten de Rotterdammers songs te schrijven die niet alleen technisch van aard zijn, maar ook rocken en blijven hangen. Het is waar feest om naar te luisteren en incorporeert moeiteloos andere genres. Zo goed zelfs dat we voorspellen dat Tommy Moustache de opmerking “ik hou helemaal niet van jazz, maar dit is wel geniaal” vaker zal horen.
The Pigeon Detectives - Broken Glances The Pigeon Detectives debuteerden in 2007, te midden van een ware hausse...
the Bullfight - Shame, Guilt, Deception The Bullfight is misschien wel het best te omschrijven als een band die al...