Voor Millport is de ritmesectie van medelegendes Social Distortion ingeschakeld als hulplijn en kan Graffin zoals altijd rekenen op steun en toeverlaat Brett Gurewitz (van Epitaph) achter de productionele knoppen. Dat prachtige zanglijnen en harmonieën al ruim dertig jaar lang schijnbaar achteloos uit de mouw van Graffin lijken te worden geschud, is ook geen geheim. Op Millport is het vanaf opener ‘Backroads Of My Mind’ ook gelijk weer duidelijk wat een onwaarschijnlijke unieke en herkenbare zanger hij (nog steeds) is. Ongeacht het genre.
Wie dacht dat Millport een volgend plaatje zou worden in de hele ‘punkrock-gaat-emo/alt-country’-sessie die de laatste jaren een flinke vlucht neemt, komt toch iets bedrogen uit.
Nummers als ‘Too Many Virtues’, ‘Making Time’ en ‘Millport’ zijn onvervalsteold school (pre-eighties) countryrock in de stijl van Waylon Jennings of Johnny Paycheck. Knap uitgevoerd, dat zeker. Graffin heeft zich omringd met zeer begaafde muzikanten maar het eentonige tempo en de nogal gladde productie zorgen helaas toch voor een nogal zouteloos en vlak geheel. Uitzonderingen zijn de ophitsendeblue Grass -achtigetracks ‘Echo On The Hill’ en ‘Sawmill’, waar we eindelijk iets van bezieling horen die mist op de rest van het album.
Millport is een aardige poging om ‘weer eens wat anders’ te doen maar het album ontkracht op geen enkel moment de aanname dat deze nummers min of meer voor de gezelligheid zijn opgenomen door een club oude bekenden die wat tijd over hadden. Ook het feit dat de plaat wordt afgesloten met een mooie referentie naar de minder bekende Bad Religion track ‘Fields Of Mars’ verandert daar weinig aan.
Cameron Avery - Ripe Dreams, Pipe DreamsHij is een druk baasje die met alle winden lijkt mee te waaien. Het heeft er...
The Buttertones - Gravedigging The Buttertones bestaat uit vijf strak geklede jonge heren uit Los Angeles,...