RECENSIE: James LaBrie - Static Impuls

James LaBrie - Static Impulse
2010-09-18 Het natuurtalent James LaBrie en tevens vocale schreeuwlelijk bij het immens populaire progressieve rock instituut Dream Theater, komt vijf jaar na zijn eerste solo schijf onder eigen naam met dit Static Impulse op de proppen. Als je het MullMuzzler project meerekent als een Labrie solowerk dan is dit inderdaad alweer de vierde. Naar alle waarschijnlijkheid en evidentie kon hij deze twee albums niet onder eigen naam uitbrengen. De zanger met de immer herkenbare stem werkte ook mee aan talloze projecten als Explorer’s Club, Frameshift, Leonardo of leende zijn stem aan onder meer Tim Donahue en Ayeron. Telkens als Dream Theater op non actief staat, brengen de leden van deze band hun eigen muziek uit of verlenen ze hun medewerking aan diverse projecten. Zo drumde ex-opperbevelhebber en drumkruk specialist eerste klas Mike Portnoy recentelijk zijn stempel op de nieuwste Avenged Sevenfold na het plotse overlijden van origineel drumbeest James ’The Rev’ Sullivan.

James Labrie krijgt vaak het verwijt niet voldoende materiaal aan te leveren voor Dream Theater muziek. Hij wordt ook niet bepaald betrokken in het creatieve schrijfproces van de heren Petrucci en Portnoy. Blijkbaar maalt de brave man daar niet om en kan hij zijn muzikale uitspattingen kwijt in tal van projecten en solo uitstappen. Samen met Matt Guillory, al elf jaar lang zijn muzikale schrijfpartner en een talentvol toetsenman, schreef LaBrie opnieuw een schijf vol parels. Static Impulse opent sterk en hard met 'One More Time'. Het nummer is een smakelijke versmelting van traditionele progrock en invloeden uit de death metal. Verantwoordelijk voor deze vette grunts is Peter Wildoer van de Zweedse trash band Darkane. Ook 'Jeckyll' Or 'Hyde' en 'Mislead' zijn voorzien van een aantal smerige en gepaste grunts. Het contrast tussen de cleane stem van LaBrie en de dodelijke grunts en screams van Wildoer zijn een meerwaarde voor de nummers zelf. Met 'Euphoric' wordt wat gas terug genomen. Deze mid tempo rocker blijft voor de gemiddelde hardrocker toch interessant genoeg en dit mede dankzij de melodielijn van het nummer samen met het pakkende refrein. Bovendien demonstreert Labrie met het gemak de diversiteit in zijn vocale mogelijkheden. Met zijn net iets meer dan vijf minuten is het tevens het langste nummer op dit zilveren schijfje. Hier hoor je trouwens ook het belang van de keyboard in de opbouw van een nummer van deze soort muziek. Over 'The Edge' is dan weer super heavy en supersnel. Marco Sfogli, de van oorsprong Italiaanse gitarist van dienst, mag hier zijn kunsten demonstreren, doet dat ook met verve en kwijt zich meer dan behoorlijk van zijn taak. De gitarist was ook al van de partij toen LaBrie zijn eerste solowerk inblikte. De gitaarsolo in deze song is zonder meer verbluffend en inspirerend te noemen. 'I Need You' klinkt terug enorm agressief. De pompende baslijnen en de strakke gitaarrif boeien van begin tot eind, echt origineel. 'Who You Think I Am' stuwt op hetzelfde elan voort en ondermijnt het compositietalent van het schrijversduo allerminst en op geen enkel moment. Het moet wel gezegd dat bepaalde composities dicht bij de Dream Theater sound aanleunen maar als je twintig jaar lang DT nummers brengt kan dat ook niet anders en is dit bijna onvermijdelijk. Met 'I Tried' krijg je de andere zijde van LaBrie te horen. De lagere regionen in zijn stembereik worden aangewend om samen met een alweer hakkende riff en dito keyboard partijen het nummer tot een ongekend niveau te tillen. 'Just Watch Me' inclusief adembenemende keyboard intro, 'This Is War' en 'Superstar' blijven de aandacht letterlijk vasthouden. Hoewel de chorus van bepaalde nummers wat op elkaar lijken, wordt er toch nog opvallend op hoog compositorisch niveau gemusiceerd. Enkel 'Coming Home', afsluiter van dit boeiend geheel, lijkt wat misplaatst. Muzikaal gezien had deze track beter gepast in het concept van Elements Of Persuasion, Labrie’s eerst solo poging.

Samengevat maakt James LaBrie met zijn tweede, of zijn vierde zoals je het zelf wil, een geslaagd en zelf geproduceerd werkstukje. De songs, met uitzondering van een aantal passages, beschikken over een gezonde dosis natuurlijke originaliteit en er komt geen enkele ballade aan te pas. Vergelijkingen met broodheer Dream Theater zijn duidelijk aanwezig maar LaBrie gaat nog een stap verder. Hij brengt een modern en heavy metal masterpiece gevoed door een loepzuivere en cleane productie. De digipack versie van dit album bevat de demo versie van 'Jekyll Or Hyde' en een alternatieve mix van 'Coming Home', twee bonus songs zonder meerwaarde dus. Aanschaffen blijft een must en verplicht voor elke DT fan of voor de luisteraar die zich kan vereenzelvigen met progrock met death metal inslag. Deze release is al zijn sterren meer dan waardig.
Recensent:Gunther Moens Artiest:James LaBrie Label:InsideOut Music
Flamingo – Brandon Flowers

Brandon Flowers - FlamingoThe Killers zijn (even) niet meer, lang leve Brandon Flowers ! Dat is zo...

Everything Everything – Man Alive

Everything Everything - Man Alive De meest recente (en zoveelste!) Britse ‘muzieksensatie van het jaar’...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT