VERSLAG: Roarfest 2005 - Spring Edition

Roarfest verslag deel 1

De piep was nog maar net uit m’n oren van de vorige editie en vandaag sta ik alweer bij een nieuwe ROARfest. Na het succes van voorgaande jaren is er besloten om in 2005 twee edities te houden, waarvan vandaag de lente editie. Ook dit keer is het team van de bijna gelijknamige muziekwebsite www.roarezine.com, verantwoordelijk voor de line-up. Waar een half jaar geleden in de metal editie van ROARfest Altar nog op het hoofdpodium het festivalletje afsloot daar staat vanavond als headliner Face Tomorrow op het programma. De spring editie van ROARfest bestaat uit een verzameling uit de Nederlandse emo- en hardcore scène.

De eerste band van vandaag is Believeisadoubt. Dat het viertal pas een jaar bij elkaar is zou je bijna niet geloven, als je kijkt naar de podiumpresentatie van deze band. Kijkend naar de hele avond, dan speelt deze combinatie de meest ‘emotionele’ muziek. Vergelijkingen met diverse Amerikaanse bands, die op dit moment helemaal hot zijn, zijn dan ook al snel gemaakt.
Na een muzikaal nummer als intro word het handjevol mensen wat zich ‘al’ om negen uur in het café de Docx heeft begeven op een vijftal nummers. Dat er nog niet veel publiek is en dat ook de monitoren het niet doen, boeit de band al niet meer. Ze zijn allang blij, al is de irritatie wel van de gezichten af te lezen, vooral bij gitarist Rob.

Net als voorgaande komen O'Hara ook uit het noorden van Nederland en ze zijn de tweede band voor vandaag. Na vele pogingen om deze band op het festival te krijgen, is het eindelijk gelukt. Wanneer ik de trap oploop richting de bovenzaal heeft, deze band er zijn eerste nummer alweer opzitten. Het gebeurt vaak dat de halve band voor het podium staat in de boven’zaal’ van de DocX, omdat er simpelweg te weinig ruimte op het podium is. Dit geld al helemaal voor een band van vijf man, die het liefst wild heen en weer lopen te springen.
De zanger (die er overigens erg schattig uitziet) loopt dan ook (bijna ijsberend) heen en weer voor het podium te schreeuwen.
De springerige gitarist van O’Hara (die overigens soms ook flauwe grapjes maakt door zijn microfoon) is voorzien van een zweetband om zijn hoofd, die het geheel eigelijk best wel een beetje iets ‘sukkeligs’ meegeeft. Als O’Hara uitgeraasd is, ga ik weer naar de benedenzaal omdat daar zo de volgende band aantreed.

Razor Crusade, een naam die ik al vele malen op flyers langs heb zien komen en vandaag eindelijk live kan aanschouwen. Al meteen aan het begin van het concert merkt zanger Yvo op dat er wel een heel irritant hekje voor zijn neus staat. “Ik voel me net een opgefokte hond, die geen kant op kan, vinden jullie het erg als ik hiervoor rondloop?”, nadat het publiek geen reactie geeft neemt Yvo dit op als zwijgen is toestemmen en zegt “Ik ben het er wel mee eens, dus ik doe het gewoon”. Een paar nummer lang loopt Yvo voor het podium, maar besluit toch maar weer bij zijn bandmaten op het podium te klimmen. De kleine Yvo laat overigens wel zien uit welk hout hij gesneden is. Meerdere malen houd hij zijn microfoon weg bij zijn mond, en schreeuwt de teksten uit het nummer door de hele zaal. Een erg overweldigende show en vooral performance. Het gehele (zeer complete) plaatje zorgde ervoor dat mijn vriendin en ik, direct na het optreden van deze band naar de Merchandise stand snelde, om direct de toko te plunderen. Het is toch jammer om te zien dat deze band zo weinig respons krijgt.