VERSLAG: Pinkpop 2009

Festivalinfo was aanwezig op Pinkpop 2009 voor een verslag in woord en beeld. Bekijk hier de 117 foto's.

VERSLAG:

123

Dag 1

De openingsact van Pinkpop 2009 in de tent zijn de Noisettes. Zangeres Shingai Shoniwa (succes met uitspreken) is erg beweeglijk op het podium. Met haar witte verenrokje vliegt ze over het podium en verkent haar territoir. Alsof het allemaal geen moeite kost klimt ze nog even een mast in, om daar al hangend op de kop te zingen! De setlist is verfrissend afwisselend met rock, post-punk en pop van uptempo tot bijna a capella. Bij de rustige nummers wordt haar zuivere stemgeluid echt pas echt hoorbaar. Ze doet er echt alles aan om het publiek erbij te betrekken en zingt “Zaterdag nacht” in plaats van “Saturday Night”. Achter de drums zit ook een opmerkelijk persoon; Jamie Morrison. Hij speelt met zoveel energie dat zijn haren alle kanten opvliegen, waardoor het lijkt alsof we naar The Animal uit de Muppet Show staan te kijken. Door de acrobatische zangeres met haar gouden stem zijn de NOISettes een geweldige act om Pinkpop te openen. (MS)

De voormalige frontman van Soundgarden en Audioslave zou vorig jaar al op Pinkpop spelen maar dat ging niet door omdat Chris Cornell zijn album nog moest afmaken. Overigens stond hij op Pinkpop 1992 met scheurende gitaren van Soundgarden tijdens een zware onweersbui. Dat was een geweldige combinatie! Met de band Audioslave stond hij in 2003 op Pinkpop. Ondertussen is het door Timbaland geproduceerde album af en daarom staat hij vandaag op de mainstage. Deze keer niet meer als band maar gewoon als Chris Cornell. Het nieuwe materiaal passeert natuurlijk de revue maar maakt geen grote indruk. Gelukkig gaat de doos met ouder werk ook open, zodat er toch iets van een spanningsveld ontstaat met ‘Hunger Strike’. Een nummer uit de Temple of the Dog periode. Bij ‘Spoonman’ gaat het publiek voorzichtig uit zijn dak en maakt de band een mooi uitstapje naar ‘Good Times, Bad Times’ van Led Zeppelin en beland weer terug bij ‘Spoonman’. Het is ons genoegen om Chris bij dit 40-jarig feestje aanwezig te hebben, ook al zijn de scherpe randjes bij hem verdwenen. (MS)

“Wij spelen vandaag alleen maar covers voor jullie!”, roept zanger Spike Slawson naar het publiek. Dit is natuurlijk vanzelfsprekend voor een coverband als Me First And The Gimme Gimmes. De band is een verzameling van muzikanten die ook in andere bands spelen zoals de Foo Fighters, Lagwagon en NOFX. Samen maken ze sinds 1995 van bekende hits hun eigen punkrockcovers. Dit zorgt dus voor een groot feest in het begin van het festival. Voetjes van de vloer en meezingen op nummers zoals ‘Isn't She Lovely’ en ‘Country Roads’. Halverwege het optreden roept de band dat alle mensen met een roze Pinkpop hoedje voor gek staan en dat ze geen zin meer hebben om verder te spelen. Toch lijken ze er samen veel plezier in te hebben en maken van ieder nummer een groot feest. Iedereen die nog niet helemaal wakker was heeft na dit optreden genoeg energie voor de rest van het festival. (JvdB)

Het is zaterdagmiddag en we staan in de tent bij Just Jack. Deze Londense zanger heet eigenlijk Jack Allsop en is hier om zijn nieuwe album te promoten die over enkele weken in de winkels ligt. Zijn albums zijn hip-hop en pop georiënteerd maar hij begon ooit als breakdancer en DJ. Echt zingen doet Jack niet. Hij moet het hebben van zijn hit gevoelige nummers zoals ‘Writers Block’ en ‘Starz in their eyes’. Het optreden is erg relax te noemen en het publiek heeft het naar zijn zin. De handjes gaan regelmatig de lucht in, maar speciaal is het optreden echter niet. Eigenlijk valt er ook niet meer speciaals over te vertellen. Het is leuke achtergrond muziek tijdens het zonnen op de grasmat van Pinkpop, maar meer ook niet. (MS)

De eerste rijen staan voornamelijk gevuld met fans van Bruce Springsteen maar eerst mogen The Killers nog spelen. Ze zijn overduidelijk populair, de voorvakken staan vol en iedereen wil het liefst vooraan staan. Op het podium zien we palmbomen, net zoals in Las Vegas waar de The Killers vandaan komen. Zanger Brandon Flowers komt het podium op met plukjes veren op zijn schouders. Veren zijn blijkbaar erg populair dit jaar, we zagen ze eerder bij de zangeres van de Noisettes. Vanaf het eerste nummer ‘Human’ zit de sfeer er direct goed in. Het publiek heeft de smaak te pakken en zingt zonder moeite mee. De meeste nummers zijn lekkere meezingers en zijn overspoeld met een ‘oh oh oh’ en ‘oeh oeh oeh’ gehalte. Ze zijn toch wel meer dan het voorprogramma van Bruce Springsteen. De conclusie is dat ze het hoofdpodium helemaal verdienen maar de meeste eer gaat wel naar de energierijke Brandon. (MS)

Het uit Manchester afkomstige Elbow heeft de weinig dankbare taak om tussen The Kilers en dé publiekstrekker van het weekend, het publiek naar het 3FM podium te lokken. Maar Elbow gaat terecht uit van eigen kracht, en zeker op basis van hun meest recente album The Seldom Seen Kid, dat hoog eindigde in de verschillende jaarlijstjes, is dat geheel terecht. Het publiek bestaat dan ook uit trouwe fans en muziekliefhebbers. Het intro sample van ‘Starlings’ wordt dan ook direct herkend en terwijl het speelt, betreedt een stijkerskwartet het podium, waarna de vijfbandleden zelf volgen. Allen hebben ze een trompet bij zich om het geschal uit ‘Starlings’ visueel kracht bij te zetten, daar het daadwerkelijke trompetgeschal vermoedelijk een sample is.
Ondanks de setting en het tijdstip boet het nummer niets aan mysterie in, sterker nog, het is een warm bad waar de luisteraar in onder gedompeld wordt. Bovendien voegt de live-invulling van dit nummer, maar ook van de andere nummers, een duidelijke extra dimensie toe. Bijvoorbeeld de ronkende bas uit ‘The Bones of You’, een duidelijke crowed favorite. Ook het oudere werk van band passeert de revue, en ook dat kan rekenen op een enthousiast verhaal. Met name ‘Leaders of the Free World’ en ‘New Born’. Maar de setlist leunt toch vooral op het werk van de meest recente CD, en dat is alles behalve een ramp.
De band laat zich niet verleiden tot platte festivalstampers, maar kan het toch ook niet laten om zo nu en dan het publiek voor zich te laten klappen. Door de innemende frontman Guy Garvey en het ongekend hoge niveau dat de band schijnbaar achteloos aan de dag legt, krijgen ze het publiek binnen no time op de hand, voor zover dat nog nodig was. Want waar een gemiddelde band niet wegkomt met atmosferische nummers als ‘Mirrorball’ of ‘The Loneliness of a Towercrane Driver’, laat dit publiek zich mee voeren om weg te dromen. En dromen kunnen ze volop. Neem bijvoorbeeld de afsluiters. Bij Elbow geen vuurwerk, maar de heerlijke liedjes ‘Weather to Fly’ en ‘On A Day Like This’, waarvan de laatste regels uit met welgemeende overtuiging meegezongen worden als het waren een mis. Het zijn ware kippenvel momenten, en dat maakt dat Elbow op Pinkpop een van de mooiste en beste optredens dat ondergetekende ooit meemaakte. (NA)

Bruce Springsteen is één van de grootste namen op het affiche van de veertigste Pinkpopeditie én ook nog een van de grootste uit de Pinkpophistorie. We zijn blij want het is Jan Smeets toch maar mooi gelukt om ´The Boss´ met zijn beste vrienden naar Pinkpop halen, wie had dat ooit gedacht? Op het podium zien we de legendarische E-Street Band en een vrolijke Bruce. Hij roept “What’s the time?”, “It’s Boss time” roept de band. Ze hebben speciaal drie uitlopers naar het publiek laten aanleggen, om zo dichter bij zijn publiek te komen. De fans vinden het geweldig en geven hem een roze Pinkpop hoedje. Het hoedje verdwijnt in zijn kontzak, exact zoals we het kennen van de albumhoes Born In The U.S.A. Wanneer hij aangeeft dat er verzoekjes ingediend mogen worden, gaat hij ze persoonlijk ophalen. Zo staat hij even later weer op het podium met een stapel pizzadozen, papieren, karton en knuffels waar de verzoeknummers op staan en speelt er enkele zoals het krachtige nummer ‘Trapped’. Samen met de zanger Brandon Flowers van de Killers zingt Bruce het nummer ‘Thunder Road’. Het is erg grappig om te zien hoe Flowers er verlegen erbij staat. De hele show draait om de interactie van Bruce met zijn fans, het is bijna te veel om op te noemen. Zoals het moment wanneer Bruce tijdens ‘Dancing in the dark’ een twintig jarig meisje ziet staan. Ze houdt een bordje ‘Dutch Courtney Cox’ omhoog, verwijzend naar de originele jaren tachtig videoclip met de actrice Courtney Cox. Springsteen trekt de studente het podium op om samen met Bruce voor 60.000 Pinkpoppers te dansen. Naast de nieuwe nummers van het 24e album Working On A Dream komen er heel wat hits voorbij, al is helaas ‘Born in the U.S.A.’ en ‘The Streets Of Philidelphia’ niet op de setlist te bekennen. Uiteindelijk zijn we door de rock-‘n-roll van Bruce en zijn E-street Band betoverd. Het is één van de hoogtepunten, zo niet hét hoogtepunt van Pinkpop 2009 geworden. (MS)

123

FOTOGRAFIE: Erik Luyten  

12345678910
Kings of the Day foto Pinkpop 2009 Kings of the Day foto Pinkpop 2009 Kings of the Day foto Pinkpop 2009 Kings of the Day foto Pinkpop 2009 Chris Cornell foto Pinkpop 2009 Chris Cornell foto Pinkpop 2009 Chris Cornell foto Pinkpop 2009 Chris Cornell foto Pinkpop 2009 Chris Cornell foto Pinkpop 2009 Me first and the Gimme Gimmes foto Pinkpop 2009 Me first and the Gimme Gimmes foto Pinkpop 2009 Me first and the Gimme Gimmes foto Pinkpop 2009
 
12345678910
 
festival logo

ROCK HARD 2009In Duitsland presenteert het metal magazine Rock Hard jaarlijks het Rock Hard...

festival logo

NEUROTIC DEATHFEST 2009 Het gegorgel, gebrul en mishandeling van gitaren weet na 6 jaar intussen...