VERSLAG: London Calling 2005

VERSLAG:

1234

London Calling Inleiding

Er is weer een aflevering van London Calling in de Amsterdamse Paradiso. Een festival met de nieuwste lichting Britse bandjes en dat is voor veel muziekliefhebbers een belangrijke gebeurtenis, want Groot Brittannië, is een land om goed in het oog te houden als het gaat om de muziek van morgen. De Britse sound is al sinds het ontstaan van de popmuziek een maatstaf voor goede pop en dat blijkt elke keer weer. London Calling is wat dat betreft de showcase voor Nederland. Veel van de bands die hier staan, boeken later in hetzelfde jaar als hoofdact vaak volle zalen. Benieuwd wie het dit jaar helemaal gaan worden. Als je het gonzen mag geloven worden het de Kaiser Chiefs…

Hongerig naar wat heerlijke nieuwe ‘britsound’ begeven veel bezoekers zich naar de eerste band van de vrijdagavond. Neil’s Children dragen de beproefde bloesjes met dunne dasjes, maar dit keer is het ouderwetse punk recht uit de psycho-punkkelder! Hysterische uithalen, overstuurde gitaren en ze hebben natuurlijk overal een hekel aan, vooral aan fotomodellen. Op het einde verwijzen ze nog naar een Ghosttown van The Specials, maar wel een hele boze natuurlijk.
Beneden in de grote zaal treffen we de enige uitzonderlijke bandbezetting van vanavond: The Chalets. Er heerst namelijk een nogal vaste doctrine de laatste tijd en dat is die van de gitaarbandjes: men neme een zanger met of zonder gitaar, nog een gitarist, een bassist en een drummer. Heb je er eventueel nog een toetsenist bij, dan ben je al best een buitenbeentje. De Ierse Chalets doen het anders. Twee dames, Peepee en Pony, vormen de voorhoede van de band. Ze vertonen veel gelijkenis met de B52’s. Net zo sixties, maar met een koelere uitstraling. Ze zingen simpele tweestemmige deuntjes, ondersteund door hun achtergrondkoortje van bassist en gitarist, terwijl de dames hun xylofoon, minikorg en toetsen bespelen. Heel charmant, met een vleugje humor.
De volgende band, The Editors, wenst echter een stuk serieuzer genomen te worden. Een band volgens het gitaarbandjesconcept, met een nadruk op ritme en slaggitaar. Alles aan deze band (bestaande uit muziekcritici van verschillende vooraanstaande Britse muziekmagazines) straalt uit: Kwaliteit. De zanger, Tom Smith heeft een verrassend geschoolde stem en bovenal, ze spelen strak. Muziekcritici in meer dan een opzicht dus. En dan te bedenken dat ze net in Amsterdam zijn aangekomen en niet eens een soundcheck hebben kunnen doen. Maar toch missen ze simpele kwantiteit. Het gebrek aan humor en goed showmanschap maakt het wat vlak.

Een paar jaar geleden kwam er in Engeland nog een succesvol genre tot bloei, namelijk dat van de emotionele pop, dat zijn hoogtepunt beleefde in de vorm van Coldplay. Dat dit genre niet helemaal te gronde is gegaan met Keane bewijst Thirteen Senses.

1234
 
festival logo

BEVRIJDINGSPOP HAARLEMBevrijdingspop Haarlem is altijd vaste prik voor Festivalinfo. Dit keer...

festival logo

GROEZROCK 2005 Het jaarlijkse hardcore/punk/emo/ska festival in Meerhout belooft weer een...