VERSLAG: Pinkpop 2010

Festivalinfo was aanwezig op Pinkpop 2010 voor een verslag in woord en beeld. Bekijk hier de 125 foto's.

VERSLAG: Nick Augusteijn   Marco Smeets   Janske van den Broek  

123

Dag 3

The Maccabees

De opener van de nogal druilerig begonnen zondag zijn The Maccabees, een Engelse indie-rock band. Op het podium zien de bezoekers vier van de bandleden strak in het gelid staan. Daarachter heeft zich een drummer verstopt. Terwijl de zon voorzichtig doorbreekt, worden we extra vrolijk van hun catchy refreinen uit ondermeer ‘Can You Give It’ en rifjes bij ‘Tissue Shoulders’. Het valt op dat bijna elk nummer bestaat uit meerdere tempowisselingen, dat erg verfrissend werkt. Voordat we het doorhebben zijn de 45 minuten voorbij. Een sympathiek bandje met pakkende indie-rock. Een band, met andere woorden, om in de gaten te houden. (MS)

Jon Allen

Aan de Brit Jon Allen valt de eer ten deel de derde en laatste Pinkpopdag op het 3FM stage te openen. Zijn aanwezigheid is goed gekozen, want de met zijn prettige stem en rustige spel stelt hij iedereen rondom het podium in staat rustig wakker te worden. Heel veel mensen zijn er nog niet. Dat valt des te meer op door de transformatie die de weide ondergaan heeft. Zo is er voor P!nk een heuse catwalk aangelegd, die de het middendeel doormidden klieft. Het kan Allen weinig deren, hij zet in zijn uppie 'Going Home' in als opener. Na deze rustige opener voegt de rest van de band zich bij hem op het podium.
Jon Allen en diens muziek laten zich bij vlagen nog het beste omschrijven als een soort Bruce Springsteen-light. Luister bijvoorbeeld naar het nummer 'New Year's Eve', waarbij Allen met mondharmonica en gitaar een nummer ten gehore brengt dat ook tekstueel de nodige raakvlakken met het werk van The Boss heeft.
Wanneer de show enige tijd onderweg is en Allen een aantal nummers gezongen heeft met de catwalk recht voor hem, kan hij het uiteindelijk niet laten even een stukje te gaan lopen. Dat doet hij even later, nadat het flink is gaan regenen, nogmaals, als morele ondersteuning van het publiek, dat zich met poncho's en andere stukken plastic tegen de regen probeert te wapenen. Gelukkig houdt de regen niet de gehele set aan, waardoor het publiek rustig verder kan genieten van deze weinig opzienbarende, maar wel zeer prettige show. (NA)

Danko Jones

Daar is ie weer, de stoere rocker Danko Jones. Wie niet beter weet zou denken dat hij tot de vaste performers op de grote Europese festivals behoort. De waarheid leert echter dat het alweer vier jaar geleden is dat de immer in het zwart gekleede Canadees op Pinkpop stond. Zijn optreden van vanmiddag is zijn derde, maar als het aan hem ligt keert hij volgend jaar terug,
Dat zijn show dan niet veel zal verschillen van de shows die hij hier eerder gaf, mag geen verrasing heten. De man doet namelijk maar een ding, en dat is stoere, doch doorsnee rockmuziek maken. Daar staat tegenover dat Jones en zijn twee companen er ontzettend goed in zijn.
In een werkelijk moordend tempo jaagt hij er een vijftal rockknallers door heen, de een nog opzwepender dan de ander. Dat is nog eens een visitekaartje. Maar dan moet toch ook iemand als Danko Jones even op adem komen.
De man weet precies hoe hij het publiek kan bespelen. Zo wil hij zich er eerst van verzekeren dan hij in beeld is, zodat iedereen op het terrein hem kan zien. En vervolgens moet het publiek zich laten horen. Niet alleen voor hemzelf, maar ook voor de andere bands. Het valt hem op dat The Prodigy op een luid applaus kan rekenen, waarop hij zegt: “In die band zou ik wel willen spelen”, waarna hij weer een flink aantal stevige tracks over de menigte uitstort.
De meeste nummers klinken als een variatie op een bekend thema, maar het plezier waarmee het drietal ze op de planken brengen, maakt een hoop goed. Daarbij is Danko Jones, ondanks zijn stoere voorkomen, een uiterst innemende persoonlijkheid. Zo vraagt hij bij de tweede korte pauze, zo kan je zijn onderbrekingen wel noemen, het publiek hard te juichen, zodat de organisatoren hem volgend jaar weer uitnodigen. Danko Jones staat er namelijk op dat de band het verdient te komen, door hard te werken welteverstaan. En dan doen ze dan ook, tot groot genoegen van een hele hoop mensen. (NA)

Kate Nash

De Britse Kate Nash was nog maar kort geleden helemaal hip and happening, een exponent van een hele lichting alternatieve meisjes die een vrolijk doch tegendraads soort popmuziek produceren. De laatste tijd was het even stil rondom haar persoon, vandaar ook dat een festivaloptreden een welkome promotie is, al was het alleen maar omdat haar nieuwe cd, My Best Friend Is You, sinds kort in de winkels ligt.
Een vrolijk deuntje kondigt haar optreden aan, en al snel komt ze het podium op, gekleed in een merkwaardig soort gewaad. Ze begint, zittend achter haar keyboard, aan de show. Opvallend: voor het keyboard is een doek gespannen met de opvallende tekst “A Cunt is a useful thing”.
Het is voor het eerst merkbaar drukker op het terrein, maar dat zal niet alleen aan de aanwezigheid van Kate Nash liggen. Ze zal er echter niet rauwig om zijn, want wie wil er nou niet voor een groot publiek optreden? Dat laatste lijkt naarmate de show een paar nummers onderweg is niet helemaal op te gaan voor Nash, die met haar heftige make-up een nogal strenge, bijna changrijnige gelaatsuitdrukking heeft. Het zal ongetwijfeld niet het geval zijn, maar zo nu en dan lijkt het alsof ze met gezonde tegenzin op het podium staat. Dat gevoel wordt versterkt doordat ze amper het publiek bespeelt. Haar eentonige zangstem helpt dan ook niet echt, waardoor de eerste mensen wat verveeld om zich heen beginnen te kijken. Wanneer Nash vervolgens ook nog eens een draak van een nummer ten gehore brengt, waarbij ze meer dan eens vals zingt, weet een deel van het publiek niet of ze moeten applaudiseren of medelijden moeten hebben. Vanaf dat moment is er eigenlijk geen redden meer aan voor Nash. Als het dan ook nog eens begint te regenen, wordt de conclusie pijnlijk duidelijk, dit optreden is compleet in het water gevallen. (NA)

Skunk Anansie

Na 14 jaar staat Skunk Anansie vandaag weer op het hoofdpodium van Pinkpop. In 2006 stond zangeres Skin daar nog als solo-act, maar dit keer is ze weer met ‘haar oude band’, Skunk Anansie samen op tour. In haar zwarte outfit, goudkleurig jasje en superhelden cape, rent Skin het podium op. Het publiek reageert enthousiast, waarna ze als een stuiterbal over het podium stuitert. Klimmen, klauteren en springen, niets is haar vreemd. Tijdens het krachtige ‘Weak’ rent ze naar het publiek midden op het veld, om daar op de schouders van een fan te klimmen. Al staande op zijn schouders zingt ze verder. Er worden enkele nieuwe nummers gespeeld van het album dat in september 2010 verschijnt, die op een goede ontvangst mogen rekenen. Maar tot groot genoegen van het publiek worden er vooral oude hits gebacht, vol overtuiging bovendien. Het lijkt daardoor alsof Skunk Anansie nooit is weg geweest. Hiermee bewijzen ze waarom zij dit jaar niet mocht ontbreken op Pinkpop. Op 25 februari 2011 staat Skunk Anansie in de Heineken Music Hall. (JvdB)

Slash

Met Slash heeft Pinkpop na Lemmy Kilmster van Motörhead een tweede echt rock-icoon op de planken. Waar Lemmy al decennia hetzelfde recept op zijn publiek loslaat, legt Slash een minder recht pad af. Vanmiddag loopt het van solo-werk via Velvet Revolver naar drie Guns 'n Roses klassiekers. Deze zijn helaas broodnodig om de set te redden. Aan Alter Bridge zanger Myles Kennedy ligt het niet, hij levert puik werk af en klinkt soms meer als Axl Rose dan Axl Rose zelf. Een aantal nummers die langs komen, duren gewoon te lang, zeker als je in de regen staat. Maar gelukkig maken Nighttrain, Sweet Child o' Mine en Paradise City het optreden toch memorabel. (RvdZ)

Yeasayer

Het New Yorkse vijftal Yeasayerleverde eerder dit jaar met Odd Blood een dijk van een album af. De verwachtingen voor hun optreden op het Converse stage zijn dan ook hooggespannen. De buzz in het alternatieve circuit en de lovende recensies ten spijt, heel druk in de tent is het niet, daar brengt vlak voor het optreden de regen overigens verandering in. Desalniettemin kan de band rekenen op een warm onthaal, ondermeer van Olypmisch kampioen Pieter van den Hoogeband. Hun podium is strak ingericht; een viertal witte objecten lichten op, terwijl ook de drie zuilen, met daarop hun elektronische gizmo's, eveneens van kleur verschieten.
De band begint met een nummer dat wordt gekenmerkt door fraaie samenzang en percussie. Afgezien van de drummer en toetsenist, nemen de gitarist, bassist en zanger met regelmaat plaats achter hun elektronische kastjes. De gitarist zingt zo nu en dan ook een nummer. En zo zijn ze er maar druk mee, de heren van Yeasayer. Zo druk zelfs, dat ze nog net niet in zichzelf gekeerd zijn. Uiteindelijk wordt dat toch het publiek welkom geheten. Van onwil of misplaatste arrogantie is echter geen sprake, eerder een gezonde concentratie, want de uitvoeringen zijn welhaast foutloos, hetgeen een prestaties is te noemen gezien de complexiteit van hun arrangementen. Het probleem is echter dat de show hierdoor nergens spannend wordt, hoe interessant de nummers die het publiek voorgeschoteld krijgen, ook zijn.
Uiteindelijk besluit het publiek tegen het einde van de setlist dan zelf maar hun feestje te bouwen, daarbij overigens geholpen door nummers die net even wat meer pit hebben. Nee, ondanks hun strakke uitvoering, moet yeasayer het niet van festivaloptredens hebben. In een kleinere setting zal het daarentegen intens genieten zijn, zoveel lijkt wel zeker. (NA)

Triggerfinger

Voor Rammstein is het grootste podium gebouwd dat ooit op Pinkpop heeft gestaan. Voor rocktrio Triggerfinger dat, wegens het uitvallen van Wolfmother hier mag spelen, is het in ieder geval een paar maatjes te groot. De Belgen hebben een hoop voor zich spreken. Ze zijn sympathiek, hebben een handvol toffe rockende nummers en het is leuk dat Eric Corton een nummertje meespeelt. Maar nee, deze band hoort clubs in vuur en vlam te zetten. Hier op het hoofdpodium zijn ze absoluut niet op hun plaats. Het is niet uit te sluiten dat ze in de toekomst nog drie hits maken en de grote festivalweide wel in vuur en vlam zetten, maar dit moment is duidelijk nog niet daar. En sorry hoor, Triggerfinger na Slash op de affiche zetten en op een groter podium laten spelen, wie heeft dat in godsnaam bedacht? (RvdZ)

Mika

De goedlachse Mika haalt vandaag alles uit de kast om een kleurrijk feestje te bouwen op Pinkpop. Met zijn feel-good muziek is hij dit jaar waarschijnlijk de vrolijkste act van het festival. Samen met zijn band, waaronder een zangeres, is hij een zonnetje op deze regenachtige festivaldag. Tijdens zijn optreden breekt de zon zelfs door en speelt hij zijn grote hits ‘Love Today’ en ‘Relax’. Tijdens het nummer ‘Love Today’ doet hij alsof hij zijn band, en vervoglens zichzelf dood schiet, waarna hij in het vloeiend Nederlands zegt: “Ik ben Mika, ik ben dood. Springen allemaal op drie, zijn jullie klaar?”. En ja, vervolgens gaan alle voetjes van de vloer. Tijdens ‘Big Girl (You Are Beautiful)’ wordt er een groot opblaasbeen op het podium opricht, waar Mika omheen danst. Met het nummer ‘Happy Ending’ laat hij horen hoe uniek zijn stemgeluid is, waarmee hij zich onderscheidt van andere popartiesten uit zijn genre. De ideale opwarmer voor het optreden van P!nk. (JvdB)

The Pixies

De oudgedienden van The Pixies hebben pech. Hun optreden is net na de shows van zowel Mika als die van Florence and the Machine ingeroosterd, die beiden enorme publiekstrekkers bleken. Bovendien kiest een groot aantal mensen ervoor direct naar het 3 FM stage te verkassen, alwaar P!nk haar opwachting zal maken. Al de hele dag gonst het van de geruchten over haar optreden, hetgeen de nodige nieuwsgierigheid heeft gewekt. Zodoende is er een voor Pinkpop begrippen zeer matige opkomst voor The Pixies, die notabene op het hoofdpodium spelen.
Terwijl er een aangenaam klassiek deuntje speelt, wandelen de heren en dame van The Pixies het podium op. De zanger mompelt een welkomstwoord, waarna de band direct begint met een stevig openingsnummer, dat naadloos overgaat in het tweede nummer van de show. Beide nummers worden wat lauwtjes ontvangen. Het feit dat de zon is gaan schijnen, is welbeschouwd het enige lichtpuntje, want ondanks dat er aan de uitvoering van de nummers weinig mankeert, laat de podiumpresentatie te wensen over. Het komt allemaal nogal obligaat over. Bovendien klinken de nummers van The Pixies anno 2010 toch wat belegen. Niet zozeer qua compositie als wel qua productie en mix. Daarnaast is Black Francis geen bijster goede zanger.
Na de eerste vier nummers is er redelijk wat aanloop, waardoor het veld zich goed vult. Blijven hangen doet de menigte echter niet, die trekken al snel hun conclusie en keren terug naar het 3FM stage. Het optreden van The Pixies gaat daarom een beetje als een nachtkaars uit. Heel veel mensen kan het echter niet deren; zij staan op P!nk te wachten of maken zich gereed voor het optreden van The Prodigy.(NA)

P!nk

P!nk heeft het groots aangepakt vandaag; het halve décor van haar funhouse tour heeft de weg naar het Pinkpop podium gevonden, inclusief het circuskanon. Het publiek staat dan ook als sardientjes tegen elkaar gedrukt. Er is werkelijk geen gaatje meer vrij op het veld. Na haar band, gevolgd door twee harajuku danseressen, volgt Pink dan zelf, het toepasselijke ‘Get The Party Started’ zingend.
De zangeres laat geen mogelijkheid onbenut haar fans en het toegestroomde publiek te verbazen. Zo loopt ze in een grote opblaasbal over het publiek. Daarnaast vliegt ze met behulp van kabels over het publiek, waarbij koprollen en andere acrobatische toeren niet geschuwd worden. En ondertussen zingt ze alle juiste noten, precies de redden waarom zij zo’n ontzettend goede zangeres is, beter dan menig andere. Al met al is dit optreden een van de spectaculairste van de afgelopen drie dagen. De keuze van Jan Smeets was helemaal juist!
(JvdB)


The Prodigy

We zijn alweer bij het laatste Pinkpop optreden aanbeland, dat van The Prodigy. Zeg maar gerust THE Prodigy, want vanaf de jaren negentig domineren zij met hun shows elk festival waar ze staan. Ondanks dat ze laatste decennia nauwelijks hits hebben weten te scoren, gaat Landgraaf helemaal uit zijn dak. Alle oude bekenden komen voorbij, het zijn er te veel om op te noemen. Op de voorste rijen blijft een moshpit natuurlijk niet uit, en de fans gaan gegarandeerd met blauwe plekken naar huis. Met al die hits mag het dan ook geen verrassing heten dat veld blijft tot het einde van het optreden vol staat. Tot ver achter de geluidstorens wordt er gedanst en gaan de handen de lucht in. Jong en oud feest even hard mee, want hoe hard of meedogenloos de muziek ook klinkt, het is blijkbaar toch geschikt voor een grote doelgroep. En ach, dat de band moet teren op voornamelijk oude hits, interesseert niemand. Er wordt als één grote familie gefeest. (MS)

Een perfect einde van een geslaagd Pinkpop 2010.

123

FOTOGRAFIE: Joost Doensen   Marco Smeets  

1234567891011
 foto Pinkpop 2010 Epica foto Pinkpop 2010 Epica foto Pinkpop 2010 Epica foto Pinkpop 2010 Epica foto Pinkpop 2010 Epica foto Pinkpop 2010 Sungrazer foto Pinkpop 2010 Sungrazer foto Pinkpop 2010 Sungrazer foto Pinkpop 2010 Sungrazer foto Pinkpop 2010 Sungrazer foto Pinkpop 2010 Kasabian foto Pinkpop 2010
 
1234567891011
 
festival logo

EUROPAVOX 2010EuropaVox is een festival met nieuwe Europese muziek en een Europese boodschap.

festival logo

VLAAMSE REUZEN HOLLANDSE LEEUWEN 2010 Op 22 mei 2010 werd in 013 Tilburg voor de tweede keer het festival 'Vlaamse...