VERSLAG: London Calling #2 2010

London Calling #2 - 1

London Calling #2 van het jaar 2010 was weer uitverkocht. Dit in tegenstelling tot editie #1, in april dit jaar. Daar stonden enkele namen die je niet direct aan het festival zou koppelen, zoals A Place To Bury Strangers en Hudson Mohawke. In dat opzicht is de line-up van vandaag en morgen een stukje veiliger, met London Calling-dinosaurussen als Good Shoes, We Are Scientists en The Futureheads.

De eer is aan JAILL uit Milwaukee om deze editie te openen. De zanger van het trio, dat ondertussen ook alweer drie albums op zijn naam heft staan, geeft aan dat de band er zin in heeft: "We could literally explode". De rammelpop komt aardig uit de verf en de zaal loopt voor dit vroege tijdstip redelijk vol. Wat JAILL goed maakt is vooral de bassist. In dit genre heb je vaak bandjes met bij elkaar geraapte bandleden die nog maar een halfjaar hun instrument bespelen. De bassist van deze band heeft echter z'n instrument goed onder controle en samen met de strakke drummer zorgt dit voor een stabiel fundament. Voor JAILL jammer dat ze al zo vroeg geprogrammeerd staan, want als ze later op de avond hadden gespeeld hadden ze ongetwijfeld de voetjes van de vloer gekregen bij de pogo-jeugd.

De eerste band in de grote zaal is Airship. Deze band stond de laatste tijd al regelmatig in Nederland: onder meer als support van bands als Editors en Biffy Clyro en zelfs op Lowlands mochten de Mancunians hun kunsten vertonen. Je zou zeggen dat dit vele spelen al een fanbase tot gevolg zou hebben, maar vandaag lijken er weinig mensen echt zin te hebben in bombastpop van Airship. De jongens hebben een goede performance en een puike lichtshow maar de muziek is te braaf en regelmatig saai: middelmaat dus. Pas bij het vierde nummer wordt het iets spannender en zijn er enkele dansende mensen te bespeuren. Als ze als een-na laatste nummer hitje 'Algebra' spelen is dat al te laat om het London Calling publiek nog over de streep te krijgen.

North Atlantic Oscillation begint met een valse start. Seconden voor ze hun set willen starten valt de gitaar van zanger/gitarist Sam uit zijn gitaarband. Stuntelen, opnieuw stemmen en inpluggen. De band begint met single ‘Cell Count’, waarin ze zingen “It’s amazing what I can do”. En dat is zeker waar, want dat de beide gitaristen ook toetsen spelen en binnen nummers meermaals switchen is nog niet zo heel eenvoudig. Dusdanig geconcentreerd zijn op het eigen instrument zorgt er helaas wel voor dat de chemie tussen de bandleden ontbreekt. Live is de subtiliteit van de plaat verdwenen en het lijkt eigenlijk allemaal ook wel heel erg op The Flaming Lips.