VERSLAG: Rock Werchter 2012

Dag 1

Rock Werchter heeft dit jaar een nieuw podium. Na vele jaren van heen en weer lopen tussen de Pyramid Marquee en het hoofdpodium kunnen we nu naar 'The Barn'. Meer bands, meer ruimte, meer Werchter! Helaas maar een festivalinfo reporter, die zijn best heeft gedaan om zoveel mogelijk te zien, maar niet overal tegelijk kon zijn.

We moeten alleen nog wel naar binnen. Het is opeens bloedheet op deze donderdagmiddag. Voor de ingang staat een enorme mensenmassa die er zwaar onder gebukt gaat. Flauwvallende meisjes worden met grote regelmaat afgevoerd. Eenmaal binnen kan iedereen het leed direct verzachten met een koude pint. Eerst eens kijken naar The Barn. Een enorme tent met vrolijke kleuren. De vertrouwde Marquee is ervoor opgeschoven en lijkt ineens heel klein. Het terrein is er toch niet veel groter op geworden en een aantal fijne eettentjes zijn ervoor verdwenen.

Door het gedrang komen we te laat bij Amon Tobin aan. Die een letterlijk flitsende show geeft bij zijn subtiele elektronische muziek. Helaas wordt het geluid een grote brij van lage bas en moeilijk onderscheidbare klanken. Het is moeilijk om er echt van te genieten.

Vervolgens is het wachten geblazen voor de pyramid. Laat komen hoort bij hiphop en dus is ook Cypress Hill het. De Latino's doen precies wat je van ze mag verwachten: alle hits in rap tempo door je strot beuken. Het helpt ook dat ze hun eigen tijd met bijna een half uur hebben ingekort. 'Dr Greenthumb' en 'Insane In The Brain' worden uit volle borst meegeschreeuwd, al duurt het even voordat alles losgaat. Het geluid is helaas wat vlak, zeker na de bassen van Amon.

Garbage begint natuurlijk wel netjes op tijd in The Barn. Van een afstandje ziet Shirley Manson er nog precies zo uit als vroeger. De twee grote schermen verraden echter dat ze een 45 jarige in hotpants is. Dat neemt niet weg dat de muziek klinkt alsof de band aan geen enkele vorm van erosie onderhevig is. Erg leuk om hits als 'Paranoid' en 'Only Happy When It Rains' weer eens te horen. "Belgium you still get us, and we get you!". Welkom terug Garbage.

Terwijl Netsky het publiek opzweept met in België nog immer populaire drum&bass beats begeven we ons snel naar Elbow. Met de harde beats uit de tent op de achtergrond flikken ze het gewoon weer. Een bloedstollend mooi optreden met een sfeer die zanger Guy Garvey niet kan onderbreken met flauwe festivalgrappen en een mislukte inzet van 'Weather To Fly'. "This is a disaster!". Nu al een van de hoogtepunten van Werchter 2012.

Een ander hoogtepunt is voor Selah Sue. Een glorieuze thuiswedstrijd voor Sanne Putseys kun je wel stellen. Ze lijkt zelf ook overrompeld door de uitzinnige reactie van dit publiek. Haar hits 'Crazy Vibes' en 'Raggamuffin' worden woord voor woord meegebruld. Helaas geen nieuwe nummers in haar set., want daar is haar carrière zo langzamerhand wel aan toe.

Skream verzorgt een dj set met mc Sgt. Pokes. Het geluid is aan de zachte kant, maar het gaat goed van start. Gaandeweg lijkt Skream de richting kwijt te raken en wordt het rommelig en slap. 'Gypsy Woman' komt voorbij en zelfs Nirvana. De bassdrops worden vervangen door housebeats en de kaars brandt op.

The Cure brengt de dag na Garbage nog iets verder terug in de tijd tot de jaren '80. De band is slecht zichtbaar op een mistig podium met tegenlicht, maar klinkt nog precies zoals vroeger. We horen 'Lullaby', 'A Forrest', maar ook 'Primary'. Weinig nieuws onder de zon, maar een feestelijk weerzien met hun vele hits.

Zoals je mag verwachten van Skrillex gaat alles over de rooie tijdens zijn show. Zo subtiel als een machinegeweer en met de klasse van een piratenfestival. Een dubstep remix van Avicii's 'Levels'? Natuurlijk, het werkt wel, net als speed in schoolmelk.

Meer subtiliteit mag je verwachten van Justice. Ze hebben een gig op mainstage gekregen. Op het podium een stapel Marshall versterkers en het bekende flikkerende kruis. Toch wil het niet echt lukken op de weide. Het slaat dood en knallers als 'D.A.N.C.E.' en 'Stress' hebben niet de impact van enkele jaren geleden. Hopelijk leuk bedoeld, maar pijnlijk karikaturaal, is de live orgelsolo vanuit een openschuivend altaar midden in de stapel.

Het verwachte onweer is gelukkig uitgebleven, maar de temperatuur is wel tot een aangenaam niveau gedaald. Nog een laatste pint en een halve kip met appelmoes en we zoeken de tent op.