VERSLAG: Pukkelpop 2015 - Donderdag

Pukkelpop 2015 - Donderdag

Zoals altijd te vroeg gepiekt en nu met een verse kater op weg naar het festival terrein. Waar je vroeger je kater moest wegwerken met een boulet, pizza of ranzige kebab, kun je nu naar het Food Wood. Een nieuw stuk terrein waar voorheen de uitloop van de Shelter was en je thee kon drinken met hippies. Het bosrijke veldje staat vol met food trucks en zitjes. Er is een zeer ruime keuze, van barbecue spareribs to maiskolven en van kibbeling tot broodjes kangaroo. Dit is een enorme aanwinst voor het festival. Het is hier dan ook het hele weekend lekker druk, maar niet zo dat het geen zin meer heeft om in een rij te gaan staan. Als er een stevige metalband in de Shelter staat heb je meteen een mooi tafelmuziekje.

Er is natuurlijk ook muziek vandaag. Wij wagen ons aan Pomrad en vallen met de neus in de boter. Hele vette gezouten roomboter. Het funkt en grooved zoals dat alleen in de jaren 80 kon, dachten we. De keytar is terug en hoe! Een perfect begin van een prachtig zonnige dag. Het is wel loeiheet in de Castello.

Nat van het zweet werken we een bordje spareribs naar binnen om vervolgens een zonnig stukje Seasick Steve mee te pakken. Op de een of andere manier mag Steve elke keer weer op de Main Stage zijn trucje laten zien. Nu is het prima vertoeven in de zon met een ontbijtkriekje en hij doet weer zijn uiterste best.

Interessanter is de vraag of Curtis Harding de verwachtingen ook waar kan maken. Het valt mij tegen. Zijn soulvolle songs komen mede dankzij matig geluid in de Club tent niet uit de verf. De melodie verdwijnt achter gitaargeluid. Het is daardoor meer rock dan soul. Dat geluid blijft het hele festival een probleem in de club. Vooral veel middentonen en weinig diepte, wat de artiesten niet ten goede komt.

Buiten komt Jurassic 5 stukken beter over. Old school hiphop met twee echte dj’s, die scratchen en cutten alsof het 1983 is. De vier rappers nemen het feilloos van elkaar over zin na zin. Bovendien bedienen ze zich van een in hiphop zeldzaam verschijnsel: humor. Dit is alvast een van de leukste optredens op Mainstage dit weekend.

In de Marquee doet Michael Kiwanuka zijn uiterste best. Live komen zijn songs een stuk krachtiger over. Daarbij heeft hij een duidelijke gun factor over zich. Opvallend is dat er aanzienlijk meer ‘zwarte’ artiesten op de podia staan dan er op het terrein rondlopen. De grappenmakers van Radio Topkaas gaan daar wel erg ver mee aan de haal. Een van de vele uitdagingen die ze aan het publiek van de Petit Bazar opdragen is ‘breng ons een neger en ontvang een mooie prijs’. Enkele minuten na de oproep staat er inderdaad een triomfantelijke blanke jongen met een flink uit de kluiten gewassen basketbal type. De blanke jongen krijgt een stikker, de neger een halve pint en een half voedselpakket. Oei! Topkaas gaat wel erg ver. Gelukkig is dit België, waar blijkbaar iedereen erom kan lachen en blijft een massale vechtpartij uit.

Maar waar zijn we gebleven.. Oja, Sigma als bloedcommerciële drum&bass act op de Mainstage. Met dank aan Kanye West’s refreintje natuurlijk. U zegt eendagsvlieg? Klopt en al overtijd ook.

Zeker geen eendagsvlieg is Roots Manuva, hoewel je zou kunnen stellen dat hij zijn beste werk aan het begin van zijn carrière afleverde. Die duurt inmiddels als een tijdje. In 2001 kwam zijn meesterwerkje Run Come Save Me al uit. Hij staat in tegenstelling tot de meeste rap acts met een band op het podium en dat klinkt prima. Een zweterig feestje is het met de main man strak in het pak gehezen. Als dit een nieuwe koers is, dan volgt er hopelijk snel weer iets relevants van de man.

Lianne La Havas heeft net een nieuw album afgeleverd dat meteen op nummer 1 in de albumlijst binnen kwam. Op het podium lijkt ze veel aan zelfvertrouwen gewonnen te hebben sinds Werchter enkele jaren geleden. Het lijkt haar allemaal super gemakkelijk af te gaan en het klinkt als een gelikt geheel. Het is vooral een erg goed optreden dat veelt te snel weer voorbij is. Dit najaar toert ze door Nederland en België.

Iets relevants verwacht je niet van Limp Bizkit toch? Het valt mee. Durst is inmiddels 45, maar laat daar weinig van merken. De meisjes op het podium bij ‘Nookie’ mogen nog steeds hun telefoonnummer achterlaten. ‘Behind Blue Eyes’ is goddank omgeruild voor een andere cover, Rage Against The Machine’s ‘Killing In The Name Of’. Ja, die waren veel beter, maar het is geen onaardige poging. Als je voor Limp Bizkit gekomen bent krijg je een lekker besmeurd koekje.

De hoogste tijd voor een dansje bij Rebel Sound! De door Red Bull bij elkaar gebrachte combinatie van Sir David Roddigan, Chase & Status, MC Rage en Shy FX brengt de geschiedenis van Drum&Bass. Het begint bij reggea en gaat via jungle naar moderne tracks. Het tempo ligt hoog en alles is op de een of andere manier een exclusieve versie. Dit is een topconcept dat inderdaad te leuk is voor een enkele soundclash. It’s all downhill from hier, dus we drinken hierna vooral nog bier. In België kun je trouwens gelukkig nog je sleutel in je fiets laten zitten, zonder dat deze gejat wordt. Dat u het weet.