VERSLAG: Festival Stille Nacht Eindhoven 2015

Festival Stille Nacht Eindhoven 2015

Het festival Stille Nacht is weer in Nederland. Vanavond doet de tour Eindhoven aan. Met een grote groep aan talentvolle artiesten, allen met een eigen geluid, passend bij het tijd van het jaar. Wat zijn de verrassingen vanavond?

In de grote zaal opent de Britse singer-songwriter Jake Isaac. Met zijn brede glimlach en warme, zware stem krijgt hij meteen de zaal stil. Letterlijk. Jake voelt zich daar maar ongemakkelijk bij. "Waarom zijn jullie zo stil?" vraagt hij na twee songs. De rustige ballades vragen dan ook om stilte in de zaal, ze zijn gevoelig, maar missen wat kracht. Die kracht krijgt Jake Isaac wel als hij midden in de zaal gaat staan en zonder versterking speelt, maar nog meer als hij de powervolle 'Till Sunrise' en 'Long Road' inzet.

Qua uiterlijk misschien elkaars tegenpolen, maar ook in de kleine zaal speelt een Britse singer-songwriter met alleen zijn gitaar. De jonge Samuel Ford brengt een uniek stemgeluid met een geweldig gitaarspel. De songs hebben een vleugje 70's rock. Het voelt persoonlijk door de basic setting, zijn casual kleding en warrige haardos. Alsof je bij een vriend op bezoek komt en die zijn gitaar erbij pakt. Maar dan met songs die niet zouden misstaan op de grote festivals. Zoals 'The Storm', een goed nummer om Samuel te leren kennen en het krachtige 'London'.

Een volle zaal bij de Brits/Nederlandse band Causes vanavond. Met succesvolle singles zoals 'Teach Me How To Dance With You', 'Walk on Water' en 'To The River' is het niet gek dat zoveel mensen op de band afkomen. Toch blijkt er live niet iets extra wordt toegevoegd. Het is hetzelfde kunstje als op de radio, weinig spannend. Ze klinken moe, toe aan een nieuw jaar, waar dan eindelijk het debuutalbum uitgebracht wordt. Hopelijk nemen ze wat rust voordat ze weer op het podium staan, zodat ze kunnen knallen en dan ook echt weten te overtuigen. Niet alleen op de radio, maar ook live.

Het Belgische Isbells brengt veel humor naar de kleine zaal. Met vier personen in plaats van vijf vanavond. Gelukkig is frontman Gaëtan Vandewoude niet te boeroerd om met gitaar en al achter de drums te kruipen. De oude rotten op het festival, met drie albums en meerdere hitssingles in eigen land. Een grote schare fans staan dan ook te genieten van de zachte songs met een krachtig en scherp randje. Dit is wel muziek voor de gevorderde luisteraar, er gebeuren subtiele dingen, maar voor de gemiddelde bezoekers is dit teveel om in te nemen en is daardoor juist teveel van hetzelfde. Alleen de akoestische song raakt wel bij iedereen de juiste snaar.

Ben Caplan & The Casual Smokers weet wel meteen iedereen op scherp te zetten. Met zijn grote boos haar, zijn wilde en lange baard en de donkere stem, is Ben Caplan een verschijning op het podium. Met zijn humor weet hij zelfs de toevallige voorbijganger te boeien. En dan de muziek, een bijna saloon-achtige vibe overheerst. Een combinatie van jazz, folk en pop. De uitgebreide vioolpartijen, de stevige bas, de mooie zangstem van Taryn Kawaja, Ben heeft zich omringt met een band vol bijzondere geluiden die de songs nog meer body geven. Folky songs over het pijnlijke leven. Een verhalenverteller die geboren is op het podium door te brengen. Het verveelt dan ook geen moment om naar hem te kijken.

De titel van belofte voor 2016 lijkt te gaan naar Alex Vargas, de 27-jarige singer-songwriter uit Denemarken - woonachtig in London. Hoewel hij dan nog wel het nodige mag leren. Bij binnenkomst snauwt hij dat het publiek nog niet binnen mag komen. Gehaast en angstig voor de boze blik, rennen die weer naar buiten, maar een halve minuut later mogen ze dan toch naar binnen, in afwachting of Alex nog op het podium verschijnt. Gelukkig is hij gekalmeerd en staat hij een kwartier later met zijn gitaar op het podium.

De eerste songs zijn erg wennen. Hoewel het stemgeluid van Alex Vargas alle toonhoogten kent, alles even zuiver, is het de stevige bas die de overhand neemt. Het decibel metertje slaat uit. Op het podium staan Alex en zijn rechterhand Tommy Sheen hard heen en weer te bounchen. Het is alsof je naar een DJ show kijkt, met singer-songwriter invloeden in plaats van een singer-songwriter die elektronica gebruikt in zijn act. Gelukkig slaat de show snel om als Alex weer zijn gitaar oppakt. Songs zoals 'Solid Ground' en het nieuwe 'Shackled Up' zijn catchy, goed doordacht en halen het beste bij Alex naar boven. Nu ook nog in zijn karakter en hij is met recht de belofte van het jaar.