VERSLAG: Rhythm & Blues Night 2016

VERSLAG: Karst Jaarsma  

Rhythm & Blues Night

De blues was lastig te vinden dit jaar op de Rhythm & Blues Night. Het zal gelegen hebben aan een gebrekkig aanbod in rondreizende artiesten. Country en soulmuziek leeft echter als nooit te voren en levert dan wel een onuitputtelijk aanbod. Dit blijkt mede uit de populariteit van het country broertje van de bluesnacht; Take Root. De organisatie van de Rhythm & Blues Night wist zaterdag wel een mooi programma met authentieke en hedendaagse muzikanten uit deze genres te presenteren.

De enige blues komt vandaag van eigen bodem. Oudgediende Julian Sas staat in de Grote Zaal, de opkomende mannen rond Mojo Man mogen de avond afsluiten en De Kat opent de avond. De Groningse band is lastig te vinden op Google door haar artiestennaam. Dat maakt het optreden tot de verrassing van de avond. De jonge honden van De Kat spelen namelijk een zeer goede bluesset. De muziek is veelal instrumentaal en doet denken aan The Shadows. Afwisselend wordt er soms gezongen door de drummer. Het geluid schuurt dan akelig dicht tegen de vroege Fleetwood Mac aan. Deze gasten moeten in de gaten gehouden worden, er kan nog veel moois uit deze hoek komen!

Bettye LaVette is zeventig jaar oud en heeft alles meegemaakt. De zangeres is drie maal genomineerd voor een Grammy, maar wist er nooit eentje in de wacht te slepen. Gekleed op indrukwekkend hoge hakken komt ze al swingend en dansend het podium opwandelen. Deze dame heeft er zin in! Haar soulmuziek wordt gekarakteriseerd door een ingetogen karakter waar de muzikale begeleiding redelijk minimaal is. Desondanks lukt het de muzikanten om de nummers een stevige swing mee te geven. LaVette speelt hoofdzakelijk covers. De cover van George Harrison ‘Isn’t It A Pity’ is daarbij het hoogtepunt. De loepzuivere stem van Lavette snijdt overal doorheen en veroorzaakt kippenvel.

Na afloop speelt Phil Cook voor een zeer mager gevulde kleine zaal. De muzikant werd bekend als lid van de folkband Megafaun. Vanavond staat hij met zijn solo materiaal op het podium; een aangename mix van country, rock ’n roll en folk. De nummers hebben ritmes die doen denken aan The Band. De stem van Phil Cook is vrij kleurloos, maar kabbelt aangenaam voort. Instrumentaal is dit gezelschap dik in orde, het optreden valt enkel in de schaduw van het voorafgegaan hoogtepunt van Bettye LaVette.

De tweede headliner van de avond is Southside Johnny met zijn Asbury Jukes. Normaal gesproken speelt hij naar eigen zeggen “more Rhythm than Blues”, het feest dat volgt onderstreept deze uitspraak. De muzikant begon zijn carrière samen met Bruce Springsteen. Dat valt vanavond te horen. ‘The Fever’ en ‘Hearts of Stone’ zijn beide van Bruce Springsteen en ‘All I Needed Was You’ is geschreven door Springsteen sidekick Steven van Zandt. Southside Johnny heeft een uitgebreide band met drie blazers meegebracht. Alle muzikanten hebben een ontzettende lol in het optreden. Dat springt al snel over op het publiek. Dit begint met Southside Johnny die de soundcheck van zijn band afkapt door gewoon het optreden te beginnen. Vervolgens leidt hij met zichtbaar plezier de band door een geïmproviseerde setlist. Al swingend wordt de band steeds sterker. De mix van rock, soul en jazz komt fantastisch samen. Southside Johnny is de enthousiaste frontman die al mondharmonica spelend de band leidt. Tegen het einde lijkt Southside Johnny de 75 minuten veel te kort te vinden, dat kan je als publiek alleen maar beamen. Is er nog aandacht voor de blues? Ja hoor! In een zinderende cover van Tom Waits!

Het soulfeest van Southside Johnny wordt vervolgens voortgezet in religieuze vorm met Michelle David & The Gospel Sessions. Michelle David speelt traditionele gospelnummers. Begeleid door een band met Nederlandse muzikanten swingt dit de pan uit. Michelle heeft een zeer indrukwekkende stem die de hele foyer bij elkaar schreeuwt. Dit brengt ze met een enthousiasme dat het late tijdstip nodig heeft. Klassieke gospelnummers als ‘Didn’t It Rain’ en ‘I Know The Lord’ krijgen steengoede uitvoeringen. Veel meer cliché dan ‘I Shall Not Be Moved’ kan je het niet krijgen. De magere begeleiding bestaande uit drums, koebel en houtblok geeft het nummer echter toch een vernieuwde insteek mee. In zo’n versie kun je dit nummer niet vaak genoeg horen.

Het bouwen van een feestje is ook goed besteed aan de Britten van CC Smugglers. De band bestaat nog maar net. Met wat hulp van een banjo, viool, mondharmonica, staande bas en accordeon speelt het gezelschap een afwisselend repertoire. De band swingt dan weer in de stijl van de Old Crow Medicine Show, speelt een stukje Chicago blues in de beste traditie van Muddy Waters en roept een vrolijkheid op waar Guus Meeuwis zich bij thuis voelt. De charismatische frontman doet het halve werk door het publiek continu verder te enthousiasmeren. Misschien is de band wel erg op effectbejag gericht, maar de aanstekelijkheid werkt wel. Snel staat de gehele entreehal te zingen en dansen.

Hoewel de blues het ondergeschoven kindje is, krijgt de Rhythm & Blues Night het wederom voor elkaar een leuk programma te presenteren. De klassieke soul van Bettye LaVette, de swingende mix van Southside Johnny en de aanvullende acts maken er een leuke avond van. Helaas is de binnenzaal continu vol, maar hier komt met name de liefhebber van kleinschalige folk aan haar trekken. Dat het vanavond toch heel rustig is, komt vooral door het ontbreken van een derde headliner. Hoeveel gerespecteerd ook, is de plaatsing van Julian Sas als hoofdact in de grote zaal namelijk een overschatting van de populariteit van deze gitarist. Het publiek verdient beter. Desondanks vormt deze versie van de Rhythm & Blues Night een zeer geslaagde avond. Op naar de volgende editie!

 
festival logo

IMPERICON FESTIVAL 2016Het rondreizende Impericon Festival streek vanavond neer in Amsterdam....

Groezrock 2016

GROEZROCK 2016 - VRIJDAG We streken dit weekend weer neer in België voor Groezrock. Zie hier de foto's...