VERSLAG: Eurosonic 2008

Eurosonic 2008, donderdag 10 januari

Donderdag 10 januari

Elk jaar staat Groningen in het tweede weekend van januari op zijn kop. Wie op donderdag- of vrijdagavond flink wil stappen komt wellicht voor verassingen te staan. De altijd gratis kroegen zijn ineens voorzien van indrukwekkende heren die een strikt deurbeleid voeren. Toegang is alleen mogelijk met een vooraf aangeschaft polsbandje, of een geplastificeerde kaart die aangeeft dat je pers, een bandlid of bijvoorbeeld een festivalorganisator bent. In de kroeg spelen die avonden namelijk allerlei bandjes, die uit alle hoeken van Europa komen, het EuroSonic festival is in volle gang. Nog even snel een kaartje scoren is er niet bij, het festival is al weken uitverkocht.

In 2008 staat Zweden centraal tijdens EuroSonic, wat inhoudt dat dit land muzikaal het beste vertegenwoordigd is. Het festival trekt zoals elk jaar veel (internationale) pers, ruim 2500 toegangskaarten zijn voor hen beschikbaar gesteld. De Grote Markt en de Vismarkt staan vol met bussen en vrachtwagens van radiostations, overal op straat en in de zalen worden mensen geïnterviewd, wordt er gefilmd of met een microfoon verslag gelegd.

Het leuke van EuroSonic – dat er zo vreselijk veel te zien is – is meteen ook het grootste nadeel. Wat moet je kiezen?! Meteen bij de start van de eerste avond is het al moeilijk. Gaan we voor Alamo Race Track in de Stadsschouwburg, The Kissaway Trail in Huize Maas, of toch voor I’m From Barcelona in het Grand Theatre? Op basis van de beschrijving in het programmaboek kiezen we voor de laatstgenoemde.

Op het podium staan zo vreselijk veel microfoons dat we ons afvragen of er echt maar één band komt. Overal hangen ballonnen – kleine maar ook hele grote. Degene die de band komt aankondigen spreekt over 28 personen. Dat beloofd wat! Het past nauwelijks, en ik moet eerlijk toegeven dat ik ze niet heb geteld, maar even later staat het podium inderdaad helemaal vol. Barcelona van Queen schalt door de luidsprekers, de ballonnen vliegen door het theater, en boven aan beide zijkanten van de zaal worden zakken ballonnen leeggegooid. I’m From Barcelona komt uit Zweden en dat is net zo logisch als al het andere rondom deze band. Er staan mensen op het podium die af en toe meezingen, vooraan staan drie meiden in een maf jurkje en even maffe sambaballen, mannen met gitaren, keyboards, tamboerijnen en achter op het podium zit nog een drummer verstopt. Leider van dit alles is zanger Emanuel Lundgren. Een kruising tussen Arcade Fire, The Kelly Family en Polyphonic Spree. Als er later twee confetti-kanonnen afgaan is het feest compleet! We zingen met z’n allen over boomhutten bouwen, terwijl we de snippers uit onze kleren vissen. En net als je daarmee klaar bent begint het kanon gewoon weer opnieuw. Heerlijk! Hopelijk zien we dit zooitje ongeregeld dit jaar terug op de festivals!

Na deze geweldige start van het festival vragen we ons af of een andere band nog in staat zal zijn dit te overtreffen. Lightspeed Champion doet dit in ieder geval niet. Brit Dev Hynes, voorheen van punkband Test Icicles, staat vanavond met zijn band in Vera. Zijn nieuwe project klinkt echter totaal anders. Het eerste nummer wordt hij slechts begeleid door een meneer met een akoestische gitaar, daarna komt de rest van het gezelschap erbij. Mooie liedjes, maar een beetje saai. Hynes schreeuwt een beetje in plaats van dat hij zingt en dat matched niet met de muziek. Tijd voor een volgende locatie.

Het wordt Huize Maas, dat dit keer het Mojo-podium is. Na even in de rij te hebben gestaan, zijn we net op tijd voor het eveneens Britse Ripchord, drie jonge heren en een dame uit Wolverhampton. Met hun vlotte Britpopliedjes speelden ze Engeland plat en stonden ze onder andere in het voorprogramma van Kaiser Chiefs, The View en The Pigeon Detectives. Aanstekelijk, hip en gewoon leuk! Het publiek geniet zichtbaar van deze band.

Met veel moeite werken we ons een weg door de enorme mensenmassa en vertrekken we richting Vindicat. Hier staan de Finse dames van Stalingrad Cowgirls. Ook in deze zaal is het stampvol, voornamelijk met heren die deze jongedames komen bewonderen. Ze zien er leuk uit, en doen het ook op het podium erg leuk! Hun snelle punkrock knalt de luidsprekers uit, de bassdrum staat zo hard dat het bijna voelt als een aardbeving. Niks mis mee, met deze koeienmeisjes.

Een nieuwe locatie voor EuroSonic is Het Parlement, een nieuwe kroeg in de Poelestraat. Weer baseren we de keuze voor de volgende band op de beschrijving in het programmaboek. En dat beloofd hier veel goeds! Bloodgroup komt uit IJsland en maakte grote indruk op alle belangrijke mensen in de muziekwereld tijdens de 2007 editie van het Icelandic Airwaves festival. Dit is ook voor ons de verassing van de avond. Was I’m From Barcelona leuk omdat het zo vreselijk gezellig was, Bloodgroup is gewoon waanzinnig goed! Geen gitaren en ander standaard instrumentenwerk, maar een drumcomputer, keyboard en andere apparaten. Daar knallen ze er een geluid uit waarvan je absoluut gaat bewegen. Electro, indie en pop volgens hun myspace. Vuige dance met een heerlijk ritme. Zangeres Lilja heeft een prachtige stem en het geheel zit superstrak in elkaar. Briljant!

Hoewel dit voornamelijk een festival is voor nieuw talent staan er hier en daar ook gevestigde namen te spelen. We willen graag naar Hooverphonic die in het Grand Theatre optreden, maar de rij is zo vreselijk lang dat we vrezen niet binnen te zullen komen. We druipen letterlijk en figuurlijk af, morgen is er weer een dag.