VERSLAG: Pinkpop 2019 - Zondag

Festivalinfo was aanwezig op Pinkpop 2019 voor een verslag in woord en beeld. Bekijk hier de 67 foto's.

Naar het Pinkpop 2019 - Zaterdag verslag
Naar het Pinkpop 2019 - Maandag verslag
Bekijk de Pinkpop 2019 - Zondag foto's

VERSLAG: Juliën L Ortye  

Pinkpop 2019 - Zondag

Na het debacle dat de afsluiter van de zaterdagavond bleek, waren we eigenlijk wel toe aan (nog) wat meer bekende hitjes en sfeer. Dat komt goed uit, want White Lies staat op de IBA Parkstad Stage – het voormalige 3FM Podium – geduldig op ons te wachten. Net als Elbow een dag eerder, kun je er de klok op gelijk zetten dat Harry McVeigh en zijn collega’s vrijwel ieder jaar wel op een festival de revue passeren. Dit jaar is daarop geen uitzondering, maar (klaarblijkelijk) wel het jaar waarin ze er het slechtst aan toe zijn. McVeigh is al niet de meest begenadigde zanger, weten we, maar vandaag krijg je echt de indruk dat-ie beter een paar keelpastilles naar binnen had kunnen werken voordat hij het podium betrad. Bij ‘Tokyo’ schiet z’n stem er een paar keer stevig vanaf en bij ‘Farewell to the Fairground’ is het al helemaal treurig gesteld. Tel daarbij op dat we de Engelsen zelden zo inspiratieloos hebben horen spelen – plichtmatige interactie incluis – en het is niet bepaald een succes te noemen, deze keer.

Dan maar richting The Kooks, die hier eveneens al luttele malen hebben gestaan. Op voorhand heb je er weinig vertrouwen in, na die vorige passage, een paar jaar geleden, waar pijnlijk duidelijk werd dat de band al jaren geen fatsoenlijk nummer meer heeft uitgebracht. Vandaag pakken ze het echter anders aan, want we krijgen een heuse greatest hits-show voorgeschoteld; de enige manier waarop ze zo’n show op het hoofdpodium wél glansrijk kunnen doorstaan, overigens. Niks mis mee natuurlijk, want met ruim anderhalf decennium aan ervaring op zak, heeft The Kooks de beschikking over het nodige materiaal. Van ‘She Moves In Her Own Way’ tot aan ‘Bad Habit’ en ‘Junk of the Heart’: ze komen allemaal voorbij vanmiddag. Het ene liedje wat minder sterk dan het andere, maar toch: het zijn hits én ze worden met de volle overtuiging gespeeld. Zanger Luke Pritchard heeft er bijzonder veel zin in en dat is ook wel eens anders geweest. Een aangename verrassing.

Om vervolgens nog de oversteek naar Rowwen Hèze, Limburgs trots, te maken, blijkt een beetje te ambitieus, getuige hoe massaal Pinkpop daarvoor is uitgelopen. Zelden stond het zó vol bij het podium aan de andere zijde van het terrein, dus terwijl het bier over de hoofden vliegt, wandelen we richting het hoofdpodium voor niemand minder dan Krezip: Pinkpop-publiekslieveling van het eerste uur. Zoals Jacqueline Govaert na opener ‘All Unsaid’ al mega-enthousiast schreeuwt: “We zijn weer thuis!” En thuis, dat zijn ze. Ook na tien jaren afwezigheid – het was überhaupt maar de vraag of ze ooit nog bij elkaar zouden komen – wordt de Tilburgse band volledig omarmd door het publiek. Maar goed, de hamvraag na zo’n reünie is natuurlijk: klinkt het nog een beetje ergens naar? Die vraag kunnen we gelukkig met een volmondige ‘ja’ beantwoorden. De scherpte is er nog lang niet af bij Krezip, sterker nog: ze klinken misschien nog wel beter dan voorheen. Het nieuwe werk, waaronder het spiksplinternieuwe ‘How Would You Feel’, wordt met dezelfde overtuiging gebracht als krakers als ‘Won’t Cry’ en – natuurlijk ‘I Would Stay’, waarbij overigens het volledige veld woord voor woord meezingt. Het is fijn dat ze weer terug zijn.

Door naar Miles Kane, die door de jaren heen een mooie ontwikkeling doormaakt. Stond-ie een jaar of vijf geleden nog als een ‘braaf’ broekie op het podium, inmiddels heeft de Brit het stempel ‘flamboyant’ te pakken, tot de glitters onder zijn ogen aan toe. Je zou er op voorhand overigens vanuit gaan dat zo’n Brightlands Stage propvol staat om deze man aan het werk te zien, maar niks is minder waar. Het is akelig leeg. Sterker nog: zelfs halverwege de show is de doorsteek naar de eerste vijf rijen eenvoudig te maken. Dat ligt overigens niet aan Kane, hoewel hij wel wat slordig speelt en er niet héél veel zin in lijkt te hebben. Opmerkelijk is het hoe hij ervoor kiest om een cover van Donna Summer’s ‘Hot Stuff’ te spelen, terwijl hij zelf zoveel hits heeft om uit te kiezen. Aan de andere kant: hij doet het wel erg stijlvol, en dat is best knap. Over die hits gesproken, het zijn, zoals gewoonlijk, toch weer ‘Don’t Forget Who You Are’ en ‘Rearrange’ die ervoor zorgen dat je weer weet waarom je hier, na al die keren, nog steeds naartoe gaat. Maar toch, Miles, het mag allemaal wel wat sprankelender.

Poeh, wat was de weerstand groot toen bleek dat MOJO ervoor gekozen had om Boef als vervanger van Izzy Bizu neer te zetten. Zelfs Jan Smeets bleek er niet van op de hoogte, zo mopperde hij even later. En ja, je kan er van alles van vinden, dat zo’n ‘vrouwonvriendelijke lul’ – we halen er maar even een Facebook-commentaartje bij – een podium krijgt, en het was vooraf ook maar de vraag of dat allemaal wel goed zou gaan. Bier gooien, en zo. Boef bewijst de critici echter het ongelijk, getuige de stampvolle Stage 4 én het feit dat zo’n 80% van de tent alles woordelijk mee zingt. Natuurlijk, het is makkelijk scoren met andermans werk, zoals ‘Krantenwijk’ (Lil Kleine), ‘Miljonair’ (Lil Kleine, SBMG) en ‘LIT’ (wederom SBMG), maar als na zo’n drie kwartier dan (eindelijk) ‘Habiba’ klinkt, is de tent te klein. Boef creëert een circle pit en duikt er, nadat-ie ouderen en kinderen gevraagd heeft om op een veilige plek te gaan staan (goed afgekeken van Ronnie, trouwens), zelf in en zorgt zo voor een kolkende massa. Boef hoort niet op Pinkpop thuis? Echt wel.

Wie er zéker thuishoort, is Mark Ronson. Het hitkanon uit Londen is verantwoordelijk voor zo’n beetje iedere hit die je de afgelopen tien, vijftien jaar gehoord heeft. Amy Winehouse’ ‘Valerie’? Die produceerde hij, waarmee hij de nog onbekende zangeres de bekendheid in knalde. Hetzelfde geldt voor Bruno Mars’ ‘Uptown Funk’, trouwens. Ronson is daarnaast goed bevriend met Tame Impala’s Kevin Parker, dus het mag geen verrassing heten dat ook ‘Elephant’ voorbijkomt. Zo kunnen we nog wel even doorgaan, want in een uur tijd neemt de producer ons mee van Lykke Li, via Dua Lipa (hij en Diplo vormen natuurlijk het duo Silk City, dat ‘Electricity’ produceerde), naar Kendrick Lamar en Cardi B. Is het drukken op een ‘play’-knopje? Nee, zo wil hij ons graag overtuigen wanneer-ie een LP’tje om hoog houdt en in de microfoon schreeuwt. De waarheid ligt waarschijnlijk ergens in het midden, maar doet niks af aan de mega-gelikte set die Ronson hier de stampvolle tent opdient. Meer van dit de komende jaren, graag.

Van de vrolijke en opbeurende bangers naar het gitzwarte rockinstituut dat The Cure heet: het is een flinke stap. Ook al staat hierna nog Armin van Buuren op ons te wachten, één blik op de setlist leert dat Robert Smith en de zijnen de échte headliner van de Pinksterzondag zijn. Terecht, natuurlijk, zeker wanneer je je bedenkt dat The Cure ruim dertig jaar geleden (1986) Pinkpop eigenhandig uit het slop heeft getrokken. In de tussentijd lijkt er weinig veranderd. Robert Smith is nog steeds dezelfde quasi-chagrijn, voor wie het begrip ‘verouderen’ volstrekt onbekend lijkt. Ze spelen overigens lang. Twee uur en een kwartier om precies te zijn: het lijkt op voorhand een hele lange zit – en dat is het ook. Tenminste, voor zij die niet bekend zijn met het repertoire (of er simpelweg niks mee hebben). Voor de Pinkpoppers die er wél helemaal klaar voor zijn en The Cure beschouwen als een van de hoogtepunten van het weekend, zijn die dikke twee uur een godsgeschenk.

Er kan – natuurlijk – geen lachje vanaf bij Smith en co., maar dat doet gelukkig niks af aan de steengoede set die ze hier neerzetten. Overigens, geen lachje? Het lijkt er toch heel even op bij opener ‘Shake Dog Shake’, als Smith met die stevige ‘HA HA HA’ de show aftrapt. Lekker obscuur setje wordt het, zeker wanneer even later onder meer ‘From the Edge of the Deep Green Sea’ en ‘Wendy Time’ voorbijkomen. Veel werk van Wish (1992) dus, maar gelukkig komt er ook veel van doorbraakplaat Disintegration voorbij. Logisch ook, want dat album viert dit jaar alweer zijn dertigste verjaardag. Dankzij die bekendere platen laveert The Cure voortdurend perfect tussen onbekend duister en aangenaam verlichtend, zoals ook eigenlijk alleen The Cure dat kan. Een weergaloze afsluiter, na die deceptie van gisteren.

Hoewel, afsluiter? Het is maar hoe je het bekijkt… Wat een stunt was het, toen Pinkpop werkelijk uit het niets Armin van Buuren aankondigde. De organisatie heeft er ongetwijfeld flink voor moeten lobbyen om éindelijk een keertje zo ‘lang’ door te mogen gaan. Je zou op voorhand verwachten: dat is wel aan Armin besteed, trance-koning en een van ’s werelds beste DJ’s, maar in de praktijk blijkt Pinkpop toch een tikkie lastiger dan een gemiddelde A State of Trance-show, waar hij over de hele wereld tienduizenden mensen mee weet te plezieren. Zo’n veld is even andere koek. Je kan je afvragen of hij dat zelf ook doorheeft, nadat hij voor de dertigste keer ‘PUT YOUR HANDS UP’ – ja, in het Engels inderdaad - door de microfoon schreeuwt. Mede door dat onwijs plichtmatige opzwepen, ontbeert het zijn set compleet aan dynamiek. Hij maakt er dan wel een meer dan uitstekende show van, inclusief vlammenwerpers en vuurwerk, maar dan maken gastartiesten als David Lee Roth (voor zijn remix van ‘Jump’) en Bonnie McKee er weer een compleet zooitje van. Het is pas na een klein anderhalf uur, als Van Buuren het volledig stil laat vallen en – goh – Marco Borsato én Davina Michelle op het podium haalt voor de (overigens briljante) dancepop-crossover ‘Hoe Het Danst’, dat er een beetje bezieling en gevoel in de set te merken valt. Dan is het echter al te laat. Wat dat betreft deed Martin Garrix het, twee jaar eerder, op deze plek toch een stuk beter.e

FOTOGRAFIE: Irwan Notosoetarso   Paul van Haeff  

123456
Armin van Buuren foto Pinkpop 2019 - Zondag Armin van Buuren foto Pinkpop 2019 - Zondag Armin van Buuren foto Pinkpop 2019 - Zondag Armin van Buuren foto Pinkpop 2019 - Zondag Armin van Buuren foto Pinkpop 2019 - Zondag Au/Ra foto Pinkpop 2019 - Zondag Au/Ra foto Pinkpop 2019 - Zondag Au/Ra foto Pinkpop 2019 - Zondag Au/Ra foto Pinkpop 2019 - Zondag Blood Red Shoes foto Pinkpop 2019 - Zondag Blood Red Shoes foto Pinkpop 2019 - Zondag Blood Red Shoes foto Pinkpop 2019 - Zondag
 
123456
 
festival logo

PINKPOP 2019 - MAANDAGNadat we met een vrij dubbel gevoel op een – voor Pinkpop-begrippen –...

Hello Festival 2019 logo

HELLO FESTIVAL 2019 Aan de Emmense Rietplas vindt dit pinksterweekend Hello Festival plaats....