VERSLAG: Motel Mozaïque 2009

Zaterdag 11 april

Jóhann Jóhannsson, die op vrijdagavond nog op het podium stond in WATT, mag vandaag het spits afbijten. Vonden deze sessies eerder altijd in TENT plaats, nu vinden ze een paar honderd meter verderop plaats. Onder de noemer Parc Mozaïque, staan er behalve de bouwketen ook een loods waar de sessies plaatsvinden en nog een tweetal miniatuurversies hiervan - eveneens gemaakt van kunststof golfplaten. De bouwplaats in het klein, tussen een paar zandbakken, waar een paar jonge Motelbezoekertjes kiezelstenen opgraven, vinden in miniloodsje Club Matryoshka optredens plaats.

Na Jóhann Jóhannsson vindt grofweg elk uur een sessie van een minuut of twintig plaats, van artiesten die ook elders op het festivalprogramma kunnen worden aangetroffen. Aan het einde van de middag laten de geïnteresseerden zich uit de zon en het gras slepen voor Jon Hopkins, die zorgt voor een gezellig onderonsje met electronische knutselmuziek. Ambient met een knipoog richting breakbeat, alles netjes aan elkaar geregen, waardoor het publiek wat aarzelend applaudiseert tijdens de overgangen tussen verschillende nummers. Het applaus na afloop is in ieder geval overtuigend.

Negen jaar Motel Mozaïque. Dat betekent dat er wel het één en ander verandert is, al is het alleen al in de naamsbekendheid en de bezoekersaantallen van het festival. Motel Mozaïque blijft vooral ook een sympathiek festival. Dat uit zich niet alleen in de bierprijzen; het in plastic bekertjes getapte festivalbier is netjes afgerond op twee euro per biertje. De organisatie blijft een bevlogen club mensen, die trots is op wat ze op het programma heeft staan en wil er voor zorgen dat zo veel mogelijk mensen dit te zien krijgen. Wanneer de loods op de bouwplaats voor het optreden van Mocky officieel te vol is, onderhandelt de festivalorganisator met de beveiliging: "Als wij de deur achterin nou open zetten, dan laten jullie er nog 20 mensen in."

Wildbirds & Peacedrums mag op de zaterdagavond het spits afbijten in Lantaren. Het is dan ook redelijk druk voor aanvang aangezien er verder nog niets begonnen is. Het contrast tussen de druk pratende rij en het publiek tijdens de show is indrukwekkend. De twee muzikanten op het podium krijgen de zaal muisstil. De band leunt alleen op percussie en de vocalen van frontvrouw Mariam Wallentins. Dat dit geen enkel probleem is bewijst ze door zelfs zonder microfoon een volgepakt Lantaren, dat volledig aan haar lippen hangt, volkomen stil te krijgen. Een bijzondere opening van de tweede avond.

Vier donkere mannen met gitaren. Daar is de vergelijking met TV On The Radio al. Na de eerste zomerse gitaarrifjes is de vergelijking met Vampire Weekend ook al snel gemaakt. BLK JKS probeert de twee met elkaar te laten samensmelten maar slaagt daar niet in. De band mist uitstraling en speelt op een paar uitspattingen na vrij tam. De vergelijking met Vampire Weekend blijft dan ook miniem want het pakt niet erg vrolijk uit op het podium. Met nog maar één EP op zak is er natuurlijk alle ruimte om te groeien, met een verbeterde podiumpresentatie en nog iets meer spanning in de muziek kan BLK JKS zeker iets bijzonders worden.

De grote zaal van de Schouwburg is misschien iets te hoog gegrepen voor A Camp. Wederom een zijproject, dit maal van The Cardigans zangeres Nina Persson. Voor een zaal die ongeveer voor de helft gevuld is dringt Nina maar niet door. Ze probeert af en toe een praatje te maken en is ontzettend enthousiast maar het mag helaas niet baten. De melancholie van de band is natuurlijk ook geen perfecte soundtrack voor het mooie weer. A Camp speelt vooral nummers van het pas verschenen Colonia en doet dat goed. Vanaf het begin zingt Nina precies met de bezieling die bij haar nummers past en mist ze geen noot. Hoogtepunt is een hartverscheurend duet met zanger Jeremy Earl van Woods.

Bij het zien van de Tiny Masters of Today wordt je met terugwerkende kracht jaloers. Denk aan de bandjesavond op je middelbare school, waar je als kleine brugklasser opkeek tegen je twee jaar oudere schoolgenoten met lang haar - die toen nog alto's heetten - die in een bandje speelden. Stel je dan zo'n stel pubers voor, dat ondertussen twee albums op naam heeft staan en per slot van rekening in de schoolvakantie ook nog even de oceaan over mag vliegen voor een klein tourtje met hun band. Bloedserieus zijn ze, zoals ze op het podium van de Rotterdamse Rotown staan, broer en zus Ivan en Ada, met hun drummer Jackson. Vrouwen die de bas spelen zijn sowieso stoer, maar helemaal als ze twaalf zijn en bijna in het niet vallen bij het instrument dat ze in hun handen houden. Ada bast niet alleen, maar neemt ook het grootste deel van de vocalen voor rekening, met een stem waarmee ze uitstekend zou kunnen inspreken voor een personage van een high school serie, die na schooltijd op Cartoon Network wordt uitgezonden. De teksten van de nummers kennen steeds een regel of vijf, steeds met veel herhaling uitgezongen. Met een biertje in de hand staat het publiek te kijken naar dit uit New York afkomstige drietal, dat zelf nog bijna een decennium moet wachten voor ze in hun thuisland zelf alcohol mogen nuttigen.

Om de hoek, in Lantaren/Venster heeft een klein IJslands orkestje op het podium plaatsgenomen; een achttal luisterend naar de naam Hjaltalín. Of het er nou aan ligt dat je in IJsland maar zelf moet zorgen dat er iets gebeurd, of dat ontwikkeling van cultuur flink gesubsidieerd en gestimuleerd wordt, dit kleurrijke Reykjavíkse gezelschap bewijst maar weer eens prima uit de voeten te kunnen met de instrumenten die ze ter hand nemen. Wat een fantastisch instrument is de fagot bijvoorbeeld! Lieflijk en soms wat bombastisch, zonder dat het te veel van het goede wordt; of ze nou meerstemmig in het Engels zingen, of bij uitzondering in dat charmante IJslandse taaltje - 'Thu komst vid hjartad i mer' schijnt behoorlijk cheesy te zijn, maar zoals ze zelf aangeven; het klinkt zo leuk. Hjaltalín laat je met een glimlach achter.

Ondertussen zappen we door naar weer een straathoek verder, waar in de Basement van de WATT Mi Ami op de planken staat. Opwzepende funk met een gillende blanke nerd als zanger, kan dat eigenlijk wel goed uitpakken? Het antwoord is ja en nee. Muzikaal gezien is het een groot funky noise feest maar de zang is te enthousiast en haalt het niveau naar beneden. Voor de twee leden van Black Eyed Peas een leuk uitstapje om wat mee te experimenteren maar of de band ooit voet aan de grond zal krijgen is maar de vraag.

Er zijn artiesten die voor elke zijsprong die ze maken een nieuwe artiestennaam aannemen. Mocky behoort niet tot die groep. Hoewel hij een compleet nieuwe weg is ingeslagen, doet hij dat met nadruk nog steeds onder de naam Mocky. Op zijn nieuwe album is het al te horen, tijdens de sessie op het 3VOOR12-podium was het ook al te horen en vanavond in Lantaren 1 wordt het ook weer bevestigd; het is zoetsappigheid wat de Mockyklok slaat. Tijdens de sessie op de bouwplaats wordt hij bijgestaan door drie van zijn muzikanten, waarmee hij vrolijk 'Birds of a feather' fluit en '(Dancing in) September' covert. Er is nog wel ruimte voor een grapje dus, maar vanavond blijkt Mocky een heel orkest bij zich te hebben en blijkt de zoetsappigheid er werkelijk vanaf te druipen. Het is natuurlijk een kwestie van smaak of je houdt van bossa nova-achtige riedeltjes met een boventoon voor de dwarsfluit, die ook nog eens op halve snelheid worden gespeeld - de pit is er wel uit op deze manier. Mocky, dat is tegenwoordig die man van de muzak.

Het lijkt een open deur om 2ManyDJs op een festival te programmeren. Niet voor het eerst staan ze op Motel Mozaïque en mogen ze de Grote Zaal van WATT naar hun hand zetten. Afgelopen december hielden de broertjes DeWaele overigen ook al een eigen feestje in de Rotterdamse Maassilo onder de naam Soulwaxmas en op vrijdagavond waren ze van de partij tijdens Rauweekender in het Utrechtse Tivoli. Schenen ze op dat laatste feestje een beetje tegen te vallen, vanavond weten ze hun naam als festivalact in ieder geval weer helemaal waar te maken. De draaibeurt van de twee Gentenaren draait uit op zo'n feestje waarbij het podium als verlengstuk van de dansvloer geldt en naast de DJs binnen de kortste keren ook bezet wordt door festivalbezoekers. Die laatste krijgen nog even de kans om door te dansen; na 2ManyDJs is de draaibeurt aan Riton, toevallig één van de vriendjes van de twee Belgen, die ook een dag eerder in Tivoli zijn portie electro mocht draaien. Voor wie het nog niet hard genoeg is allemaal; in de kelder is A-Trak achter de DJ-tafels gekropen en kun je beter niet zonder oordoppen naar binnen gaan - tenzij je met gehoorbeschadiging weer naar buiten wilt komen. De Amerikaanse mash-up DJ is bekend om het in elkaar mixen van hiphop en electro en slaagt hier bijzonder goed in.

Niet alleen vond dit weekend de traditionele opener van het (buiten)festivalseizoen plaats, ook de hekkensluiter van het binnenseizoen kende weer een geslaagde editie. Dankzij het mooie weer kon er al aardig geflirt worden met de zomer en draaiden de terrassen aan de Nieuwe Binnenweg overuren, net als snackbar El Aviv, onderweg naar het station. Motel Mozaïque blijft een parel van een festival dat Rotterdam moet koesteren.