Vanaf het eerste moment is duidelijk dat ook de nieuwe nummers stevig leunen op het geluid van Rage Against The Machine. Het begin van opener ‘Radical Eyes’ lijkt op ‘Bombtrack’, de gitaarbegeleiding tijdens de refreinen van ‘Hail to the Chief’ doet denken aan ‘Fistful of Steel’ en het intermezzo van ‘Strength in Numbers’ zou naadloos passen in ‘Bulls on Parade’. Helaas is dat ook waar de vergelijking ophoudt. Nergens op het album haalt het de kwaliteit van het originele werk, met als grootste gemis: de agressieve taal en stem van Zach de la Rocha. Hoewel Chuck D en B-Real dat verlies live prima kunnen opvangen, zijn de nummers op het debuut aangepast aan de nieuwe zangers en leveren daarmee aanzienlijk aan kracht in.
Met ‘Unfuck The World’, een nummer dat zich live al bewezen heeft, en tracks als ‘Hail To The Chief’, ‘Strength In Numbers’ en ‘Who Owns Who’ zijn er nog best wat prima songs op de plaat te vinden. Maar wat doen nummers als ‘Legalize Me’ en ‘Take Me Higher’ op deze plaat? Ze passen op geen enkele manier bij de band zoals we die de afgelopen jaren hebben leren kennen. Wat overblijft, is een samenraapsel aan stijlen in plaats van een explosieve mix aan nummers. Prophets of Rage probeert een revolutie te zijn, maar slaagt daar slechts ten dele in. Live is het precies de goede band op het juist moment, op plaat blijkt het alles behalve onmisbaar.
Courtney Barrett & Kurt Vile - Lotte Sea LiceSoms kom je van die samenwerkingen tegen die zo volkomen logisch zijn dat het...
The Selecter - Daylight Eind jaren zeventig van de vorige eeuw ontstond in Engeland een revival van...