Als je openingsnummer ‘Over Everything’ hoort kun je gelukkig alleen maar vaststellen dat het lange wachten de moeite waard is geweest. We horen twee artiesten die duidelijk uit dezelfde hoek afkomstig zijn, maar toch elk hun eigen sterke punten weten te benutten. Het lome, speelse gitaarwerk van Vile en de zeurderige, wat vermoeid klinkende stem van Barnett sluiten naadloos bij elkaar aan, waardoor het nummer meer wordt dan de som der delen. Ook ‘Continental Breakfast’ past in hetzelfde straatje: twee laidback gitaarriffjes, tegenover elkaar gespeeld, met lome zang van beiden eroverheen. Het levert een lieflijk liedje op dat een glimlach op je gezicht onvermijdelijk maakt.
Verder krijg je als luisteraar echter toch een beetje het idee dat Barnett en Vile het misschien toch te druk hebben gehad om een echte topplaat af te leveren. Zo staan er twee ‘covers’ op van het solowerk van beiden. In beide gevallen is er, behalve dat het nummer wordt ingezongen door de andere helft van het duo, maar weinig verschil met de originele versies. Opvallend is wel hoeveel beter Barnett’s stem bij Vile’s ‘Peepin’ Tom’ past dan de zang van Vile bij Barnett’s ‘Outta The Woodwork’. Dat beide nummers tot de betere tracks op het album behoren is veelzeggend.
Richting het einde van de plaat lijkt bovendien de invloed van Vile een beetje te verdwijnen: zijn zang is afwezig (‘On Script’) of verwezen naar de achtergrond (‘Untogether’) en ook zijn gitaarwerk is een stuk minder sterk en opvallend dan op de eerste helft van het album. Echt slecht wordt het gelukkig maar één keer, op het overdreven poppy ‘Blue Cheese’ met onnodig gefluit en ”woohoo’s”.
Lotta Sea Lice is daarmee een album geworden met twee uitstekende tracks (‘Over Everything’ en ‘Continental Breakfast’, niet voor niets de singles), twee prima covers en een hoop nummers met potentie die er maar niet echt uit wil komen. Dat er niet langer aan de tracks is gesleuteld is gezien de drukke schema’s van de beide artiesten begrijpelijk, maar het maakt van Lotta Sea Lice wel een album dat vooral aan te raden is voor fans.
Manchester Orchestra - A Black Mile To The SurfaceVrijwel iedereen is het er mee eens, de vijfde langspeler van Manchester...
Prophets of Rage - Prophets Of Rage Tom Morello heeft liever niet dat je Prophets of Rage een verkapte Rage...