Duda neemt ook nu weer alle vrijheid en laat zich door geen kader inperken. Hij doet waar hij zin in heeft op Fractured. Het album is vooral een uitlaatklep geworden voor de persoonlijke drama’s die de laatste tijd in zijn leven hebben plaats gevonden. Zo overleed in 2016 zijn vader, maar ook het overlijden van Riverside gitarist en vriend Piotr Grudzinksi begin 2016 heeft er bij hem flink ingehakt.
‘Anymore’ is instrumentaal gezien een vrij kaal nummer, waarin de bas de richting bepaalt, en waarin Duda indringend over de dood van zijn vader zingt. Het zorgt voor een grote dosis kippenvel! ‘Red Light Escape’ is eveneens een vrij kaal nummer dat alle ruimte laat voor licht toetsenwerk, mooie gitaarloopjes en het fabelachtige basspel van Duda. De bezwerende stem van Duda maakt het ook nu weer prachtig af. Het negen minuten durende ‘Battlefield’ is zo mogelijk nog wat kaler, maar tjonge wat weet Duda je ook hier weer keihard te raken.
Op twee songs doet het Poland’s Sinfonietta Consonus Orchestra mee en zorgt ervoor dat deze songs, met de titels ‘Crumbling Teeth And The Owl Eyes’ en ‘A thousand Shards Of Heaven, wat meer aangekleed zijn. Dat die laatstgenoemde song maar liefst twaalf minuten duurt, heb je eigenlijk niet eens in de gaten, zo meeslepend is het.
Na alle rouwverwerking en bezinning is er toch het besef dat het leven doorgaat en dat je er wat van moet maken. Duda ventileert het in de het afsluitende ‘Moving On’ dat een Massive Attack-achtige triphop laat horen. Alles bij elkaar opgeteld kun je stellen dat Fractured het meest persoonlijke en tevens het meest toegankelijke album is geworden van Lunatic Soul. Het laat horen dat Duda een zeer creatief persoon is die je altijd weet te raken, maar nu zelfs nog wat meer gevoelens losmaakt.
Gill Landry - Love Rides A Dark Horse Love Rides A Dark Horse is alweer het vierde solo album van voormalig Old...
Pale Grey - Waves De Belgische band Pale Grey debuteerde in 2011 met hun album Put Some...