Na een eerste luisterbeurt is het lastig om een uitschieter aan te wijzen op Sandgrown. De negen nummers liggen allemaal op één lijn en kunnen daarom allemaal getypeerd worden als dromerig en emotioneel enigszins vlak. Wat wel opvalt zijn de twee instrumentale nummers die ‘Sandgrown Part I’ en ‘Sandgrown Part II’ dragen. Het is niet het instrumentele karakter van deze nummers dat opvallend is, maar het feit dat Cooper deze nummers niet ook gebruikt heeft om zijn verhalende lyrics op te laten horen. Qua geluid zijn beide nummers alsnog vergelijkbaar met die waarop Cooper’s nonchalante stem wel te horen is. En zowel muzikaal als vocaal klinkt Sandgrown alsof de jaren ’60 herleefd worden.
Het feit dat het moeilijk is om een uitschieter te noemen geeft in dit geval indirect ook aan dat de plaat enigszins eentonig is. De vibe die je op de plaat hoort is ontspannen, maar teveel van hetzelfde zorgt er in dit geval wel voor dat plaat net iets te erg voortsleept. Dit geluid komt het nummer 'Memphis, Lancashire’ echter wel ten goede. Een nummer waarop Cooper vocaal minder onverschillig klinkt dan op de rest van Sandgrown. Cooper’s stem doet regelmatig denken aan het monotone van Pete Doherty.
Ondanks het, op het eerste gehoor, eentonige karakter van Sandgrown, zou je de plaat geen recht doen om na één luisterbeurt je oordeel al klaar te hebben. Het vergt een aantal luisterbeurten om deze plaat te laten groeien. Dan hoor je ook echt dat Cooper toch best wel talentvol is, maar dit simpelweg niet met volledige toewijding brengt. Uiteindelijk klinkt het album niet hitgevoelig, maar wel vriendelijk. Toch blijft het de vraag of Cooper wel zijn best heeft gedaan op deze plaat, want nergens lijk je de volledige inzet te kunnen horen.
Rolling Blackouts Coastal Fever - Talk Tight Rolling Blackouts Coastal Fever (soms ook geschreven als Rolling Blackouts...
A Giant Dog - Toy Er zijn bands die klinken als een wild feest waar je heel laat een beetje...