Sub Pop levert ons het debuut van het uit Los Angeles afkomstige trio Moaning. De plaat is geproduceerd en gemixt door Alex Newport, die eerder samenwerkte met At The Drive-In en Bloc Party. Dat geeft meteen een aardige indicatie van het spectrum waarbinnen we Moaning moeten plaatsen.
Op het gelijknamige of titelloze (wat u wilt) debuutalbum komen tien tracks in 34 minuten voorbij. Het overkoepelende thema van de songs is verlies, als in liefdesverdriet. ”luduvudu” voor gevorderden dus. Tekstregels als ”Was it something I said”, ”Does this work for you”, ”You don’t believe me, you might change your mind” spreken boekdelen.
Moaning bestaat uit zanger/gitarist Sean Solomon, bassist/toetsenist Pascal Stevenson en drummer Andrew MacKelvie. De muziek die het trio voortbrengt, valt het beste te omschrijven als een mix van postpunk, rock en shoegaze zonder al te zwaarmoedig te klinken. Eerder gedreven.
Melodieuze baspartijen, ijle toetsen, stuwend drumwerk en gitaarpartijen die afwisselend genoeg klinken om de boel spannend te houden. De in galm gedrenkte zangstem van Solomon maakt het geheel af.
Bij het beluisteren van het album komen vooral namen als New Order, Killing Joke en Slowdive voorbij drijven. Je hoort waar de band de mosterd vandaan haalt, maar daar blijft het bij. Moaning weet de valkuil van epigonisme vakkundig te omzeilen. De band doet niet aan heldenverering. Ook van de gezwollen pathetiek van een band als Editors heeft Moaning geen last.
Moaning levert met Moaning, ondanks het thema liefdesverdriet, een licht verteerbaar album af. Niet wereldschokkend, maar wel ruim voldoende.
Imarhan - TemetHet Algerijnse Imarhan is een van de meest verrassende bands binnen de...
Anna Von Hausswolff - Dead Magic Apart, zo kunnen we de muziek van Anna Von Hausswolff op zijn minst wel...