De cd trapt af met ‘The Boy Outside’, een nummer waarop Gabriel Rios gelijk zijn bijzonder diverse muzikale cocktail over de luisteraar heen giet. In zijn geheel niet verkeerd, maar het rappen kan hij misschien toch beter over laten aan iemand anders. ‘Angelhead’ klinkt al meer in het verlengde van ‘Broad Daylight’ en ligt bijzonder lekker in het gehoor. Het nummer ‘Baby Lone Star’ klinkt zowaar een beetje urban, helaas kabbelt het nummer een beetje voort en kent het weinig hoogtepunten. Dansbaar wordt de cd ook nog door het nummer ‘Common Cold’. Helaas ontbeert het dit nummer ook aan aanstekelijkheid, vooral in de o zo belangrijke refreintjes.
Deze laatste vaststelling geldt eigenlijk ook voor de nummers die daarop volgen. Ook al springt ‘Tu No me Quires’ er uit vanwege het hoge potentiële zomerhit gehalte. ‘The Fall’ is vanwege het up-tempo karakter ook meer dan welkom. Het eerste nummer dat mij weet te pakken is het één na laatste nummer, ‘Stay’. Dat zegt natuurlijk niet alles, maar het is ergens wel tekenend voor de cd zoals ik al opmerkte. Een praktisch akoestisch nummer in de vorm van ‘Wish’ is dan alweer het laatste nummer. Typisch zoiets dat in een restaurant op zou kunnen staan.
Met andere woorden, een twaalftal alleraardigste nummers waar helaas de hook een beetje in ontbreekt. Jammer, want je hoort namelijk aan alles dat er een hoop werk in deze cd heeft gezeten. Een ander punt van kritiek is de nogal elektronische inslag die Gabriel Rios lijkt te hebben gekozen voor Angelhead. Op zich levert dit hele interessante sounds en beats op, maar de cd gaat daardoor bij vlagen ook nogal klinisch klinken, temeer echte hoogtepunten op de cd en in de nummers zelf ontbreken. Een krappe voldoende.
Moke - ShorlandWanneer je Paul Weller als mentor en fan hebt kan het al bijna niet meer mis...
The Higher - On Fire Wanneer je midden op een zandvlakte woont en niets om gokken geeft blijft er...