Het hoesje van de cd is blanco door een drukfoutje: witte teksten op een witte achtergrond. Toch is dat wel punk en er vallen best argumenten te verzamelen waarom de luisteraar niet suf moet meelezen maar juist een half uur lang kapot moet gaan. Het is passend dat het album opent met de track ‘Train’ want de opvolgende nummers razen met een sneltreinvaart aan je voorbij. Als je na één minuut en tweeëntwintig seconden je strakke permanentje wild hebt geschud houdt het nummer alweer op. Zo is dat overigens met elk nummer op de plaat, alsof de band je aan het sarren is; “you like that, huh? Well, it’s over now.”
‘Chicken Woman’ komt pas na driekwart van het nummer los en dan plukt ze je helemaal kaal. Het is goed voor te stellen dat de band met deze banger hun set afsluit als ze optreden. Het volgende nummer ‘PussyTower’ is Runaways-achtig met heen en weer geschreeuw en gekreun op gore gitaren. De laatste drie nummers van de plaat zijn wat minder spannend, maar dat maakt toch niet uit als je in die eerste twintig minuten al in de moshpit gesneuveld bent.
Je hoeft geen fan te zijn van het hele album, maar luister in ieder geval eens naar ‘I Love LA’. Het gitaarwerk is fijn, drums zijn strak en die semi-verveelde stem van Arrow brengt alles samen. De essentie van Starcrawler in één heel goed nummer. Starcrawler legt de lat voor deze jonge band redelijk hoog. Hopelijk horen we hier veel meer van.
SUIT - The Girl, The God, The Rush SUiT is internationaal georiënteerd: twee leden hebben gestudeerd aan de...
Ton Engels - Herfstkampioen De Limburgse Ton Engels (1952) maakt al jarenlang muziek, als docent,...