Mother Bass levert een solide sound, waarin ze de liedjes genoeg tijd en ruimte geven om te groeien. Opener ‘Five Fifteen’ start met een hoekig en dreigend basloopje, waarin een soort blues wisselwerking de zang en het gitaarspel elkaar aanvullen. De track over slapeloosheid bouwt op om halverwege af te breken en een variatie op dat basloopje te brengen, waarna tegen het einde nog even alle registers opengetrokken worden. Zanger Daan Dekker laat een stemgeluid horen dat in staat is ingetogen te zingen, maar dat ook flink uit kan halen. Soundgarden hangt heel dik op ‘Silver Spoon’ met een schommelende riff, waarbij een solo natuurlijk niet mag ontbreken. ‘Wolfman’ heeft een minuutje nodig om op gang te komen, maar komt dan met een vlot loopje, dat later zelfs nog een paar tandjes bij zet.
De eerste drie nummers bewijzen al dat ze door het kiezen van deze niche in een mix van genres, uit zeer specifieke tijden, zichzelf niet beperkt hebben. Wie echter net gewend is aan het geluid, wordt met ‘Grand Old Town’ en ‘Strangers Once’ weer op een ander spoor gezet. De eerste heeft zelfs iets jazzy, terwijl de tweede als ballad is te typeren. Beide zijn een stuk meer ingetogen, waarmee toch duidelijk wordt dat Mother Bass er het beste aan toe is als de ballen uit de broek gerockt worden. Moeder der bassen laat zich horen op de intro van ‘Sceneries’, die wat traag in gang gezet wordt, maar niet meteen al zijn azen verspeelt. Verrassende tempowisselingen komen we overigens ook tegen bij ‘Roadside Epiphany’ en ‘Fly’, iets wat een trademark van Mother Bass lijkt te zijn. Niets blijft zoals het begint.
‘The Mansion’ heeft een dikke Led Zeppelin-vibe, al is het door die typische drumbeat die zo uit het huiswerk van de Britse oud-collega’s overgenomen kan zijn. Met ‘Eventide’ nemen ze zelfs muzikaal nog een tikkeltje Pearl Jam mee. Het is een lang uitgetrokken track, waarmee het album helaas eerder uitbrandt als uit vlamt. Muzikaal is het nog al basic, zang, gitaar, bas en drums; maar daarmee weten ze wel iets neer te zetten dat genoeg weet te variëren om te boeien. Niet altijd even goed, maar de basis is met het debuut gelegd voor Mother Baas. Pardon, Mother Bass.
Fields Of Troy - The Great PerseveranceDe aanhouder wint, dat het is het motto waarmee de Belgische metalformatie...
Chapter7 - Frozen Fields In de hoogtijdagen van de grunge in de jaren negentig kwam er een ware...