Het tempo op Vive La Void ligt niet beduidend hoog. Vanaf openingsnummer ‘Matter’ gaat het voornamelijk om spanningsopbouw. Ook ‘Red Rider’ volgt hetzelfde patroon als het openingsnummer, waardoor je al snel gaat hopen op iets meer variatie. Gelukkig komt die variatie er met het meer uptempo gestuwde ‘Death Money’. Toch blijft het concept van haar nummers nagenoeg hetzelfde. Veelal een golvend, voortstuwend synth-geluid domineert haar debuutalbum. Op ‘Death Money’ weet Yamada het met genoeg energie te brengen. De rustige nummers bevatten wel een spanningslaag, maar zijn ook enigszins slaapverwekkend. En laat het gros van de nummers nou net van het rustige karakter zijn.
Bij het noisy ‘Blacktop’ stuurt Yamada een muur van geluid op de luisteraar af. Het donkere karakter van het nummer in combinatie met het kolkende synth-geluid zorgt voor een onheilspellende sfeer die ze doorzet op het ruim acht minuten durende ‘Devil’. Ondanks de sfeer en de energie die soms loskomt, wil het hele album niet helemaal van de grond komen. Een troost is de tamelijk korte speelduur, die de luisteraar niet onnodig lang laat dwalen in de kolkende zee van geluid die uit haar synthesizers komt.
Met het laatste nummer wijkt ze nog het meeste af van de rest van nummers. Het zeer ingetogen ‘Atlantis’ klinkt als een deconstructie van zacht gepingel. Hier mag de luisteraar eindelijk tot rust komen. Het is de vraag of deze dan al niet teveel is afgeschrikt. De debuutplaat van Yamada zal namelijk zeker niet aan iedereen besteed zijn.
Amen Dunes - FreedomDamon McMahon, die zichzelf ook wel Amen Dunes noemt, bracht zijn...
Fields Of Troy - The Great Perseverance De aanhouder wint, dat het is het motto waarmee de Belgische metalformatie...