Want eenvoudige indiepop maken die wel weet te raken is nog niet zo makkelijk. In het geval van Terry lijkt daar echter wel erg gemakkelijk over gedacht te zijn, want bij meerdere nummers bekruipt het gevoel dat het een grote grap is en dat de luisteraar niet echt serieus wordt genomen. Opener ‘Carpe Diem’, ‘Under Reign’, ‘Crimes’, ‘Fortress’, het zijn stuk voor stuk tracks geworden die niet erg veel voorstellen. In sommige gevallen beginnen nummers goed, maar valt de verdere uitwerking dan weer tegen. Zo begint ‘The Whip’ met een prima riff, maar kabbelt de rest van het nummer voort met eentonige en net iets te simplistische zang. En dat is toch erg jammer van een album waar ook enkele toffe tracks op te vinden zijn. Na het matige openingsnummer is ‘Bureau’ een nummer waar de band zich mee lijkt te herpakken en ook ‘Jane Roe’ komt nog prima uit de verf. Met ‘Oh Helen’ staat er ook nog een leuk popnummer op de plaat die rechtstreeks uit de jaren ‘60 had kunnen komen.
In een tijd waarin het aantal indiepop en aanverwante rammelbandjes al zo groot is, lijkt Terry niet boven de rest uit te willen steken. Opvallen doen ze wel met I’m Terry, maar helaas niet in positieve zin. Een aanrader is hun derde album allerminst geworden.
Sandro Perri - In Another Life Sandro Perri is een Canadese muzikant en producer die al sinds 1999 actief...
Oliver Coates - Shelley`s On Zenn-La Fans die een kaartje wisten te bemachtigen voor het concert van Thom Yorke in...