De Noorse heren van deze band zullen wel gedacht hebben, met ons debuut gaan we er gelijk in knallen. En dan ga je natuurlijk aan het werk met een grote Amerikaanse producer, in dit geval is dat de Grammy winnende Nathan Dantzler geweest. Maar zoals wel vaker in Amerika, is daar alles groter en extremer. In het geval van deze band betekent dat tevens het verliezen van de geloofwaardigheid. Zanger Marin Bjerke heeft nauwelijks een rauw randje aan zijn stem, maar probeert vervolgens wel om de tekst ”Lost at sea, can’t reach the shoreline, I can barely breathe” geloofwaardig over te brengen. Helaas is er geen oprechte emotie te ontdekken en lijkt het er eerder op dat Bjerke op het droge ligt te spartelen. Van de wanhoop die een dergelijke situatie echt wel de boventoon zou voeren, is hier absoluut geen sprake. Het voelt dan ook alsof er over een gebroken hart wordt gezongen, terwijl dit hart nog nooit een schrammetje heeft opgelopen.
Qua geluid is het duo nog het beste te plaatsen in een rijtje met drie andere bands: 30 SecondsTo Mars, Tokio Hotel, en The Rasmus: gitaar en synths. Het is dan ook vrij waarschijnlijk te noemen dat de mannen hetzelfde publiek aan zullen trekken: de gillende pubermeisjes. Dit alles wordt verondersteld zonder ook nog maar een glimp van de jongens te hebben opgevangen. Tekstueel is het duidelijk dat de pubermeisjes toch echt hun beoogde doelgroep zijn en dit blijkt wel uit de tekst van ‘Hey Girl’: ”I know you’re tired of it all, you should not have been the one to take the fall”. De strijd van de tieners wordt door dit duo erkend. Mocht je er ontvankelijk voor zijn, dan kun je de jongens regelrecht je hart in laten zingen, door middel van vrij clichématige teksten weliswaar.
Samenvattend komen er eigenlijk geen positieve woorden naar boven om dit album mee te beschrijven. Het commerciële aspect voert de boventoon en de nummers zijn overgeproduceerd en volledig over de top. Zingen over verdrinken, verdwaald zijn, strijden, opgeven, en samen sterk staan, het zijn thema’s die bij veel muzikanten voorbij komen. Het zijn niet per se thema’s waardoor een plaat direct afgeschreven is, maar het heeft bij deze band simpelweg niet zo goed uitgepakt. Het is ietwat onwaarschijnlijk dat met deze plaat een breder publiek wordt aangesproken dan ‘slechts’ de emo-hipster meisjes.
Architects - Holy HellIn 2016 kreeg het Britse Architects een klap te verduren die veel bands...
Ill Considered - Ill Considered Ill Considered is een multicultureel jazzcollectief uit London. Het kwartet...